เป็นเวลาหลายชั่วโมงทีเดียวที่ต้องอธิบายว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด แถจนสีข้างถลอกว่าเรายังรักกันดี และไม่ได้ใกล้บ้านแตกอย่างที่ใครๆ เข้าใจ

“เข้าใจแล้ว…คราวหลังจะระวัง”

ดูเหมือนมาโคโตะเองก็เริ่มสำนึกได้ถึงความน่ากลัวของเหตุการณ์นั้น เขาก็เลยตอบรับกลับมา

“เธอเอง…ก็หาแฟนสักคนเถอะ ฉันกลัวพวกนักเรียนแฟนคลับเธอสงสัย เดี๋ยวตามมาขุดคุ้ยชีวิตรักแล้วรู้ว่าพวกเราอยู่บ้านเดียวกันจะลำบาก”

ฉันเลิกคิ้วขึ้น ไม่คิดว่าเหตุการณ์แบบนั้นจะเกิดขึ้นหรอก

“คิดมากไปแล้ว”

ตอบกลับไปอย่างนั้น แม้ว่าความจริงจะเริ่มกังวลขึ้นมาบ้างก็ตาม

“อ้อ แล้วอย่าลืมนัดวันเสาร์ล่ะ คุณปู่โทรมาย้ำหลายรอบแล้ว”

เสียงทุ้มเอ่ยต่อ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์

ได้ยินดังนั้นฉันก็พยักหน้ารับ จำได้ว่าหมอนี่เคยย้ำเรื่องนี้ไปแล้วรอบหนึ่ง แล้วก็นึกสงสัยขึ้นมาว่าเรื่องที่อีกฝ่ายอยากคุยคืออะไร จึงหันไปยิงคำถามใส่คนที่อาจจะรู้คำตอบ

“ปู่นายจะคุยเรื่องอะไร รู้รึเปล่า”

คำถามนั้นทำให้คนฟังลดหนังสือพิมพ์ในมือลง เหลือบมองฉันเล็กน้อยก่อนตอบ

“ไม่รู้สิ เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองแหละ ว่าแต่แหวนแต่งงานที่เธอเกิดประสาทเสียเอาไปจำนำนั่นน่ะ ไปไถ่คืนมาแล้วยัง”

อาจารย์คณิตศาสตร์ว่าพลางหรี่ตามองคล้ายจะจับผิด จนคนมีชนักติดหลังแบบฉันรีบขยับตัวด้วยความร้อนรน

“...เอาคืนมาแล้วล่ะน่า ไม่ต้องกังวลไปหรอก”

ฉันตอบหน้าตาย ใช้ทักษะนักตี 2 หน้าเพื่อเอาตัวรอดอย่างสุดกำลัง

เป็นเวลาหลายอึดใจทีเดียวที่ฝ่ายยังคงมองมา แม้สามีตามกฎหมายคนนี้จะหน้าตาดีจนสาวๆ ต้องเหลียวหลังมามองซ้ำ แต่คนเป็นภรรยาจำเป็นอย่างฉันกลับพยายามเสมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาเพชฌฆาต

“ให้มันแน่ก็แล้วกัน” มาโคโตะเอ่ยเสียงเรียบ แล้วกลับไปสนใจหนังสือพิมพ์ต่อ

เห็นดังนั้นฉันก็ลอบถอนหายใจ ก่อนจะขอตัวกลับเข้าห้องของตัวเอง

จากนั้นจึงรื้อค้นทุกสิ่งอย่างที่สามารถเอาไปขายได้ เพื่อหาเงินมาไถ่แหวนตัวปัญหาสุดชีวิต

========================

ในที่สุดวันเสาร์ก็มาถึง วันนี้พวกเรามีนัดกับคุณปู่ของสามีฉัน ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดเรื่องอะไร ลุ้นให้หวยออกว่าคนแก่คนนั้นเกิดเปลี่ยนใจอนุญาตให้พวกเราหย่ากัน แต่ก็รู้ว่าโอกาสมีน้อยพอๆ กับให้หิมะตกในช่วงหน้าร้อนนั่นแหละ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

ฉันขยับรอยยิ้ม ในสายตาผู้อาวุโสฉันเป็นสะใภ้คนสวยที่แสนจะเพียบพร้อม แม้ว่าจะอายุน้อยกว่าสามีตัวเองไป 7-8 ปีก็ตาม แน่ล่ะ คุณปู่คนนี้ไม่เคยตามมาเห็นตัวตนของฉันเวลาอยู่บ้านนี่

“ซาโฮะจัง มาโคโตะ…นั่งสิ”

ผู้สูงวัยผายมือเชื้อเชิญ วันนี้เรามากันที่บ้านสึบุรายะ ฉันล่ะแปลกใจจริงๆ ที่หลานของคนร่ำรวยซึ่งเป็นเจ้าของบ้านใหญ่โตขนาดนี้ทำไมต้องไปเป็นอาจารย์กินเงินเดือนโรงเรียนมัธยมด้วย

“มีเรื่องอะไรถึงเรียกพวกเรามาหรือครับ”

มาโคโตะยิงคำถาม ก่อนจะลอบมามองหน้าฉัน พวกเรากำลังกังวลว่าบางทีคุณปู่อาจจะจับได้ว่าหมอนี่เดทผู้หญิงคนอื่นนอกจากฉัน (อีกแล้ว) ก็เป็นได้

“ที่เรียกมามีเรื่องจะถามน่ะ”

ฉันกลืนน้ำลายทันที ถ้าต้องเข้าคอร์สบ้านั่น ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่

“ถามเรื่องอะไรเหรอครับ”

เสียงทุ้มเอ่ยถาม ถึงน้ำเสียงจะดูเป็นปกติ แต่ฉันก็รู้ว่าหมอนี่แอบกลัวไม่น้อยไปกว่าฉันหรอก

“…ค่อยคุยดีกว่า ดื่มน้ำชาสิ”

ทว่าจู่ๆ ชายชราก็เปลี่ยนเรื่อง กวักมือเรียกหัวหน้าแม่บ้านให้เอาน้ำชามาเสริฟบนโต๊ะ

“ขอบคุณค่ะ/ครับ”

พวกเราตอบกลับอย่างมีมารยาท พยายามทำตัวให้น่ารักที่สุดในสถานการณ์ที่ไม่รู้ว่าจะออกหัวหรือก้อยนี้

“แต่งงานกันมาก็เดือนนึงแล้วนะ…”

ฉันชะงักมือทันที เมื่อคุณปู่เริ่มพูดเกริ่นบางอย่าง สังหรณ์ใจไม่ดีเท่าไหร่

“พวกเธอก็ผ่านร้อนผ่านหนาวกันมาพอสมควร”

นั่นไง กำลังพูดถึงอุปสรรคในชีวิตคู่ (ปลอมๆ) ของฉันอยู่สินะ

“ฉันเองก็อดสงสัยไม่ได้…”

จนถึงตอนนี้ฉันเริ่มหันไปจิกตาใส่มาโคโตะ ความเจ้าชู้ของหมอนี่เอาความซวยมาจนได้

“ทำไมซาโฮะจังไม่ท้องสักทีล่ะ”

พรืด!!

น้ำชาในปากฉันแทบพุ่ง ถลึงตามองคนตั้งคำถามทันที แอบหันไปมองสามีตามกฏหมายที่กำลังไอค่อกแค่กอยู่เช่นกัน

“คุณปู่ครับ…ซาโฮะยังเป็นเด็กนักเรียนอยู่เลยนะครับ”

อาจารย์วิชาคณิตศาสตร์อธิบาย พยายามทำเสียงเป็นงานเป็นการ พรีเซนต์ตัวเองเต็มที่ว่าเป็นผู้ใหญ่ที่มีความรับผิดชอบ

“แล้วไงล่ะ เป็นนักเรียนแล้วมีลูกไม่ได้เหรอ”

ก็ไม่ได้น่ะสิ! ไปเอาความเข้าใจผิดๆ แบบนั้นมาจากไหนกัน!?

ฉันอยากตะโกนออกไป แต่เดี๋ยวภาพพจน์จะพังกันพอดี

“ไม่ได้หรอกครับ มันผิดกฎโรงเรียน”

บุคลากรของสถานศึกษามาเองขนาดนี้ อย่างน้อยคำพูดก็ต้องมีน้ำหนักกันบ้างล่ะ

“งั้นเหรอ…งั้นลาออกมาก่อนมั้ย คลอดลูกแล้วค่อยกลับไปเรียนใหม่”

บ้าไปแล้ววว!!

ฉันตะโกนในใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเราถึงมาอยู่ในจุดๆ นี้ได้ ตอนแรกฉันก็เป็นนักเรียนดีเด่นธรรมดา ต่อมาก็เป็นแม่บ้าน แล้วนี่ยังจะต้องกลายมาเป็นคุณแม่ยังสาวอีก

ไม่ตลกเลยนะ!!

“คุณปู่ครับ…ผมกับซาโฮะคงไม่มีลูกกันเร็วๆ นี้หรอก”

แน่ล่ะสิ แล้วก็ไม่มีวันมีด้วย ฉันพยักหน้ารับหนักๆ สนับสนุนคำพูดมาโคโตะเต็มที่

“ทำไมล่ะ ร่างกายแกมีปัญหาหรือไง”

ฉันชะงัก เออ ความจริงฉันก็อยากรู้มานานแล้วเหมือนกันเรื่องนี้

มาโคโตะคิ้วกระตุก ชักสีหน้าไม่พอใจทันที ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย…ผมปกติดีทุกอย่าง”

สามีตามกฎหมายตอบพร้อมกับหน้าขึ้นสีเล็กน้อย ฉันว่าคงจะแอบเคืองและรู้สึกโดนหยามหน่อยๆ ที่ชายชรามาบอกว่าชายวัยเจริญพันธุ์อย่างเขามีปัญหาทางเกี่ยวกับร่างกาย

“งั้นทำไมไม่มีลูกซักทีล่ะ”

…ฉันจะบ้าตาย นี่เราจะหมดเวลาในวันเสาร์ซึ่งเป็นวันพักผ่อนไปกับการวนเวียนพูดเรื่องพวกนี้จริงๆ น่ะเหรอ

“เพราะพวกเรายังไม่พร้อมน่ะครับ” อาจารย์หนุ่มหาทางลง พยายามตอบแบบกำกวมที่สุดออกไป

“ไม่พร้อม? อะไรไม่พร้อม”

คุณปู่ยังถามต่อ หน้ามืดตามัวจนมองไม่เห็นความเป็นจริงเพราะอยากอุ้มหลานเต็มแก่

“ก็หลายๆ อย่าง…ซาโฮะก็ต้องเรียนหนังสือ ผมเองก็ต้องทำงาน ไม่มีเวลาเลี้ยงเด็กที่จะเกิดมาหรอก”

อืม ดูมีเหตุผล นับว่าฉลาดทีเดียวที่ยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด

“ไม่เห็นเป็นไร ก็คลอดมา…เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”

ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ไม่ว่าฉลาดแค่ไหนก็ไม่สามารถรับมือกับคนตรงหน้าได้อีกต่อไป

“แต่ช่างเถอะ…ถ้ายืนยันกันขนาดนี้ ยังไม่ต้องมีลูกก่อนก็ได้”

ในที่สุด…

“นี่ก็พ้นช่วงฤกษ์ดีไปแล้วด้วย…เอาไว้อีก 2 เดือนค่อยมาคุยกันใหม่แล้วกัน”

ALBUM

[นิยาย] รักพลิกล็อคของซาโฮะ บทที่ 10

แชร์

Gallery ที่เกี่ยวข้อง