[นิยาย] Last mission กับ รหัส(ลับ)ปกกะลาสี (ตอนที่ 1)

รวมลิงค์นิยาย : [ Last mission กับ รหัส(ลับ)ปกกะลาสี ]

https://sistacafe.com/search?q=Last%20Mission

-ตอนที่ 00-

ภายในห้องพักโรงแรม 4 ดาวแห่งหนึ่ง หมายเลขห้อง XXX2 ซึ่งระบุเป็นแขกระดับ VIP ภายในห้องนี้ บนพื้นเต็มไปด้วยเศษกระดาษซึ่งขย่ำเป็นก้อน กระป๋องน้ำอัดลมไม่มีน้ำตาลกลาดเกลื่อน ส่วนบนโต๊ะเครื่องแป้งมีแท็บเล็ตพีซีซึ่งเปิดเอาไว้พร้อมกับเครื่องปริ้นท์เตอร์จีนแดงขนาดย่อม ข้างบนเครื่องมีนาฬิกาข้อมือวางอยู่และผ้าปูที่นอนซึ่งยับยู่ยี่ สิ่งเหล่านี้บอกได้ว่าเจ้าของห้องคนนี้เพิ่งลุกขึ้นตื่นเมื่อไม่นาน

ซู่...

เสียงน้ำไหลหลากออกจากฝักบัว กระทบเข้ากับพื้นกระเบื้องสีขาวนวลจนมันเปียกชุ่มไปหมดภายในนั้นมีร่างกายของชายผิวสีเข้มรูปร่างสูงใหญ่อยู่ในนั้น ผมสีทองอ่อนยามกระทบน้ำทำให้เปียกโชกชุ่มไปทั้งหัว แต่นั้นก็ทำให้ร่างกายที่สะลึมสะลือของเขาตื่นจากภวังค์ได้ดีชะงัด

ร่างของชายดังกล่าวเดินออกมาจากห้องน้ำ เนื้อตัวของเขาเปียกปอนไปด้วยน้ำ ผ้าขนหนูคลุมส่วนล่างของร่างกายเอาไว้ เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อยตามที่ตั้งใจไว้

ตรู๊ด....ด...ด...ตรู๊ด...ด...ด...

แต่เสียงโทรศัพท์ของโรงแรมดังขึ้นมา ชายหนุ่มจึงต้องละกิจกรรมแต่งตัวไปก่อนเพื่อรับโทรศัพท์

“ครับ?” ชายหนุ่มถามขึ้นทันทีที่ยกหู

“ไง, นายลืมฉันรึเปล่า?” เสียงปลายสายทักทายและถามกลับมาเสียงที่เข้มอันแสลงจริตทำเอาชายหนุ่มสัมผัสถึงความลำบากที่จะตามมาในเร็วๆนี้

“...มีธุระอะไรงั้นหรือ?” เขาถามอย่างไม่สบอารมณ์นักเพราะรู้ดีว่าปลายสายที่โทรมานั้นต้องมีงานหรืออะไรให้ทำสักอย่างที่ไม่น่าจะ ‘ง่าย’ ให้เขาอีกตามเคย

“เข้าไปดูใน inbox ล่าสุดสิ” ปลายสายสั่งเขา ซึ่งชายหนุ่มก็รีบไปดูตามที่เขาสั่งทันที ก็พบว่ามีการติดต่อกลับมาในเมล์

ชายหนุ่มรีบกดดูการติดต่อมานั้นทันที เมื่ออ่านดูรายละเอียดแล้วเขาจึงพยายามโต้กลับแต่...

“งานชิ้นสุดท้าย ฉันหวังว่าภารกิจนี้คงไม่ยากเกินไปใช่ไหม?” ปลายสายดูเย้ยหยัน ชายหนุ่มผมทองถอนหายใจอย่างฮึดฮัด ต่อให้อยากปฏิเสธจนอยากตัดสายทิ้งตอนนี้ก็คงยาก เจ้าปลายสาย ‘เฮงซวย’ นั่น ป่านนี้มันคงรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนและนั่นไม่ใช่เรื่องที่ดีหากเขาจะทำแบบนั้น

“แล้ว...เริ่มเมื่อไหร่?” เขากลบความไม่พอใจลงดินและถามปลายสายอย่างจริงจัง

“เดี๋ยวรายละเอียดจะตามมาอีกครั้ง, โชคดี” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะสบถส่งท้าย ปลายสายก็ชิงพูดจนจบและตัดสายทิ้งไปทันที

ชายหนุ่มจึงต้องเข้าไปดูในอีเมล์ลับอย่างเสียไม่ได้ ไม่นานก็มีรายละเอียดภารกิจสุดท้ายของเขาเข้ามา...

ภาพของหญิงสาววัยกลางคนๆหนึ่งที่มีสายตาของ ‘ผู้นำ’ ฉายชัดเจนในแววตา รูปร่างของเธอดูดีและคล่องแคล้วผิดกับวัยอายุที่ปาไปเลข 40 กว่า ในภาพเธอสวมสูทสุภาพเรียบง่ายแต่ดูดี คนๆนี้ไม่รู้จักคงเป็นเรื่องที่แปลกมากและคงถูกตราหน้าว่าตกข่าวสารอย่างรุนแรง เธอคนนี้กำลังโบกมืออย่างมีชัยบนเวทีปราศรัยครั้งล่าสุดที่ผ่านมา

คนๆ นี้คือ ท่านรัฐมนตรีหญิง ที่กำลังเป็นที่กล่าวขานมากที่สุด ณ ขณะนี้

เขารู้จักเธอดี และเคยเห็นมาตั้งแต่สมัยยังเป็นแค่ส.ส.เล็กๆเสียด้วย เธอตั้งใจทำงานและเอาใจใส่ประชาชนมาตลอด แม้รอบด้านจะเต็มไปด้วยเสือ สิงห์ กระทิง แรด แต่ด้วยคุณงามความดีเก่าและความเฉลียดฉลาดจน ‘น่ากลัว’ นั่น ทำให้ไม่มีใครทำอะไรเธออย่างประเจิดประเจ้อ หรือหมิ่นเธอได้ตรงๆเลยสักที จนนักข่าวตั้งฉายาให้เธอว่า ‘สตรีแพลตตินั่ม’ และเขาคิดไม่ผิดจริงๆว่า ต่อไปเธอคงได้นั่งเก้าอี้นายกฯสักวันเข้าจนได้

เมื่อนิ้วยาวหนาสกอลลูกกลิ้งเม้าส์ลงมาเรื่อยๆ เขาก็ได้พบกับอีกคนที่เขาคุ้นเคยดี แต่เพราะนานมากแล้วที่ไม่ได้เจอกัน เขามั่นใจว่าคนในรูปคงจะจำเขาไม่ได้ หรือถ้าจำได้ก็เลือนรางมากด้วยความทรงจำของเด็ก 3 ขวบกว่าๆ

ภาพของเด็กสาวอายุราวๆ 17-18 ปี ผมหยักศกสีน้ำตาลแดงเข้มเป็นลอนใหญ่แลดูอ่อนหวาน ในเครื่องแบบนักเรียน ร.ร.เอกชนชื่อดัง เสื้อผ้าของเด็กสาวนั้นดูระเบียบเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว ในภาพนั้นเธอกำลังเดินออกจากโรงเรียน

ในฐานข้อมูลของเธอคนนี้ ถ้าหากดูแค่ผิวเผินเธอก็คงเป็นแค่เด็กสาวเรียบร้อยธรรมดาๆคนหนึ่งที่อยู่กับคุณพ่อหม้ายที่ทำอาชีพวิศวกรระดับกลาง

หากแต่นั่น...เป็นแค่ฐานข้อมูลพื้นๆที่ทำเอาไว้ตบตาเท่านั้น

ไม่มีใครรู้เท่าเขา ที่รู้จักกับเลือดเนื้อเชื้อไขคนเดียวของนายกรัฐมนตรีหญิงคนนี้ ลูกสาวที่ผู้เป็นแม่ไม่ได้ลงชื่อเป็นผู้ปกครองตั้งแต่เกิดเพื่อป้องกันจากภัยเงียบในวงการทางการเมือง

กาลเวลามันช่างรวดเร็วเหลือเกิน ที่เปลี่ยนจาก ‘เด็ก’ เป็น ‘สาววัยรุ่น’นี่ก็ผ่านมานานมากแล้วสิ...ชายหนุ่มนึกในใจเงียบๆก่อนจะอ่านภารกิจและผลตอบแทนที่ได้ในครั้งนี้ เมื่อเรียบร้อยแล้วเขาจึงทำการ clear ทุกสิ่งทุกอย่างในแท็บเล็ตพีซีจนเหี้ยน ระหว่างรอล้างข้อมูลนั้น ชายหนุ่มจึงพาตัวเองมาแต่งตัวด้วยเสื้อยืดคอวีสีเทาและกางเกงขากระบอกสีดำที่หน้าห้องแต่งตัว  เสร็จแล้วตรวจสอบและจัดการเก็บแท็บเล็ตพีซีและอื่นๆลงกระเป๋าสะพายข้างคู่ใจ พร้อมกับเดินออกจากที่พัก แกว่งคีย์การ์ดห้องเล่นๆขณะที่เข้าไปในลิฟต์อย่างชิลล์ๆ ไม่นานก็เดินมายังหน้ารีซีฟชั่น จากนั้นชายหนุ่มก็ยื่นคีย์การ์ดให้กับพนักงานโรงแรมเพื่อ Check out และออกไปทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายทันทีรหัสปกกะลาสี คนคิดชื่อคงจะอ่านไลท์โนเวลมากเกินไปรึเปล่า ?เขาคิดขณะที่มุ่งหน้าไปยังสนามบินมุ่งหน้าสู่

กรุงเทพ...

- จบตอน / โปรดติดตามตอนต่อไป :D -