[ Novel ] หนีรักมาพบคุณ : บทที่ 14

บทที่ 14

ยัยจอมบ้านที่เช่าจะหมดสัญญาแล้ว โทษทีพี่ลืมบอกไป สิ้นเดือนจะหมดสัญญาแล้ว ถ้าจะต่อก็รีบไปต่อเองนะ ถ้าไม่ก็ย้ายออกเดี๋ยวเจ้าของจะปล่อยให้คนอื่นเช่าต่อ

ป.ล. ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยนะ

ทันทีที่ตื่นขึ้นมาช่วงสาย เปิดอ่านข้อความจากพี่สาวแล้วก็ยิ้มหัวเราะให้กับตัวเองเพราะไม่รู้ว่าจะร้องไห้  หรือโวยวายออกมาดี สิ้นเดือนนี้ต้องย้ายออกมาบ้านที่เช่าอยู่ แน่นอนว่าปกติแล้วพี่สาวเธอจะเป็นคนจ่ายค่าเช่าบ้านรายเดือน ส่วนเธอเมื่อมาอยู่ก็จะช่วยเรื่องค่าไฟ ค่าน้ำ หรือการซื้อของใช้ กลับมา ตอนนี้เหลือเพียงเธอ ถ้าหากเช่าต่อคงไม่ไหวแน่นอนกับเงินเก็บที่สะสมอยู่ตอนนี้ อีกทั้งถึงแม้ว่าจะได้งานแล้วแต่บริษัทยังไม่ เรียกเข้าทำงานในทันที กว่าจะเริ่มงานก็เดือนหน้าโน้น สรุปแล้วยังว่างงานอีกหนึ่งเดือนเต็ม

ลฎาภาแทบทรุดเพราะนอกจากต้องหางานพาร์ทไทม์ทำแล้วยังต้องหาที่อยู่ใหม่อีก

“เรา...จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไมได้ !”

หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงนอนหยิบเสื้อผ้าเดินเข้าไปห้องน้ำทันที ตอนนี้ยังมีเวลาเหลืออีกสิบสองวันที่จะหาห้องเช่า และงานทำไปก่อนถูกเรียกตัว ก็ยังดีกว่านั่งเฉย ๆ โดยไม่ทำอะไร

หลังจากแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาแต่สิ่งหนึ่งที่ลืมไป คือรถ ซึ่งเป็นของพี่สาวเธอ หญิงสาวก็ถอนหายใจออกมาแล้วเดินออกจากรั้วประตูไปขึ้นรถเมล์ที่หน้าปากซอย ลฎาภาจำได้ว่าแถวบ้านที่พักอยู่นั้นก็มีคอนโด ฯ หรือ อะพาร์ตเมนต์ที่อยู่ไม่ไกลมากนัก แต่พอเอาเข้าจริงกลับไม่มีห้องว่างให้เช่าเลยในช่วงนี้เธอจึงจำต้องนั่งรถแท็กซี่เลยออกไปอีกประมาณสิบนาทีเพื่อหา อะพาร์ตเมนต์ราคาถูกที่ว่าง เพราะค่าเช่าคอนโด ฯ รายเดือนนั้นแพงเกินไป ไหนจะค่าไฟ ค่าน้ำ ค่าโทรศัพท์ และค่าจิปาถะอื่น ๆ อีก

หญิงสาวลงจากรถแท็กซี่หยุดอยู่ที่หน้าซอย ซึ่งไม่เปลี่ยวและมีคนเดินไปมา รวมทั้งรถเข้าออกด้วย เธอมองพร้อมสูดหายใจลึกภาวนาให้ที่นี่มีห้องว่างดี ๆ ให้เช่าเพราะทำเลที่นี่ดี สองเท้าก้างตรงไปยังจุดหมายจากการแนะนำของเพื่อนที่รู้จักกัน และคำแนะนำของลุงขับรถแท็กซี่เมื่อครู่นี้จึงตัดสินใจมาดู

ลฎาภายืนอยู่หน้าอะพาร์ตเมนต์ตึก ซึ่งสูงประมาณแปดชั้น ประตูรั้วเปิดให้คนเดินเข้าเดินออกได้สะดวก ภายในรั้วมีลานจอดรถ ป้อมยาม อีกทั้งยังมีร้านขายของชำ รวมถึงร้านข้าวแกงตั้งอยู่ข้างใต้ เป็นที่สะดวกและทำเลดี อีกทั้งระหว่างทางก็มีร้านสะดวกซื้อ ร้านขายยาด้วย ซึ่งครบถ้วนสำหรับเธอ

หญิงสาวไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปติดต่อที่ใต้ตึก

“สวัสดีค่ะ คือจะมาสอบถามว่ายังมีห้องว่างอยู่ไหมคะ ?”

ลฎาภามองหญิงรูปร่างอ้วนท้วนใส่แว่นวัยกลางคนเดินเข้ามาหา

“มีห้องอยู่จ้ะ” เจ้าของอะพาร์ตเมนต์ตอบ

เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจ “เออ..แล้วราคาเดือนละเท่าไหร่คะ ?”

“ห้องพัดลมเดือนละสี่พันห้าร้อยบาท ห้องแอร์เดือนละห้าพันเจ็ดร้อยบาท ไม่รวมค่าน้ำค่าไฟ อินเทอร์เน็ตเดือนละ สี่ร้อยบาท”

หญิงสาวยิ้มเจื่อน ๆ เพราะราคาทำให้ตัดสินใจยาก ซึ่งราคาห้องพักส่วนใหญ่ในละแวกนี้หรือที่เธออาศัยอยู่ก็ประมาณนี้ทั้งนั้น “ห้องแอร์นี่สี่พันหกร้อยใช่ไหมคะ ? แล้วมีตู้เย็น กับ...”

“มีครบหมดนั่นแหละหนู ห้องน้ำ ห้องครัวเล็ก ๆ ก็มีให้เตาแก๊สไฟฟ้าด้วยนะ แถวนี้ป้าถูกสุดแล้ว ไปหาที่อื่นโน้น แปดพันจนถึงหมื่นนั่นแหละ”

มันก็จริง...หญิงสาวยิ้มให้ขณะที่ก้มหน้าคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“แล้วต้องมัดจำยังไงคะ ?”

“สัญญาเช่าระยะสั้นครึ่งปี ระยะยาวหนึ่งปี ค่ามัดจำห้าพันบาท หมดสัญญาป้าจะคืนให้”

ลฎาภาพยักหน้ารับรู้ “หนูตกลงเช่าค่ะ”

“งั้นเข้ามาคุยรายละเอียดก่อน ไปรอข้างในนั้นนะ”

หญิงสาวพยักหน้าตอบและเดินไปรอในห้องออฟฟิศที่ป้าเจ้าของอะพาร์ตเมนต์บอก

กว่าจะตกลงรายละเอียด จ่ายเงินมัดจำ จ่ายเงินล่วงหน้าเสร็จก็บ่ายสองโมงกว่าแล้ว ลฎาภาเดินออกจากซอยมาขึ้นรถเมล์ตามคำแนะนำของป้าที่บอกว่าหากนั่งรถเมลไปลงอีกป้ายในแยกหน้าก็จะต่อรถอีกคันได้โดยไม่ต้องขึ้นแท็กซี่ให้เสียค่าใช้จ่ายเพิ่ม

หญิงสาวลงจากรถเมล์แล้วหันมองไปยังร้านอาหารเมื่อเห็นแผ่นใบปลิวประกาศรับสมัครคนทำงานชั่วคราวจึงรีบเดินเข้าไปดูทันทีแต่ก็เดินออกมาเพราะปิดรับสมัครไปนานแล้วแต่ยังไม่ได้นำแผ่นป้ายออก

ลฎาภาเดินถอนหายใจก่อนจะขึ้นรถเมล์จากป้ายเพื่อกลับไปที่บ้านในขณะที่ได้รับข้อความจากพี่สาวของเธอ

ยัยจอม พี่ฝากเก็บของที่พี่อาร์ตเคยให้ไว้ไปทิ้งให้หมดเลยนะ มีบางอย่างที่ลืมทิ้งน่ะ

หญิงสาวอยากจะกรีดร้องออกมาทันทีด้วยความขุ่นเคืองใจ แต่ก็ต้องอดกลั้นจนกระทั่งลงจากรถ แวะซื้อผักและผลไม้ข้างทางก่อนกลับบ้าน

“ต้องรีบหางานแล้วเก็บของย้ายออกไป โอ๊ย...ชีวิตมนุษย์ !”

ลฎาภาถอนหายใจจนนับครั้งไม่ถ้วนขณะวางของในห้องครัว ความจริงแล้วเพียงแค่ย้ายออกจากที่นี่ใช้เงินเก่าที่เก็บอยู่โดยไม่ต้องหางานทำก็ได้ แต่ว่าเงินที่เก็บก็จะหมดไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรซึ่งไม่ใช่นิสัยของเธอ แต่ถ้าจะให้กลับไปอยู่ที่บ้านแบบเดิมก่อนสู้ดิ้นรนเองยังจะดีซะกว่า...

โปรดติดตามตอนต่อไป...