[ Novel ] หนีรักมาพบคุณ : บทที่ 15

บทที่ 15

“กลับมาแล้วหรือคะ ?”ผ่องรำไผแม่บ้านดูแลงานในบ้านเดินเข้ามาหาขณะที่ชายหนุ่มเดิมมาและวางของที่โซฟา

“อาหยูนอนแล้วหรือครับ” อวิ่นเยว่เอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าที่เหนื่อยล้า เพราะว่าวันนี้งานค่อนข้างเยอะสำหรับเขา กว่าจะจัดการเสร็จก็เกือบสามทุ่ม แน่นอนว่าลูกชายคงจะไปรับไม่ได้จึงวานให้ป้าผ่องรำไผไปรับแทน

“นอนแล้วค่ะ เห็นกลับมาก็เงียบไม่พูดอะไรเลย”

อวิ่นเยว่พยักหน้ารับ แสดงสีหน้าลำบากใจก่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เกรงใจ “พรุ่งนี้ผมอยากรบกวนป้าอีกวันไปรับเขาแทนหลังเลิกเรียนได้ไหมครับ ผมคงจะกลับมาไม่ทัน”

“พรุ่งนี้หรือคะ ป้าว่างนะ แต่อาทิตย์หน้าป้าไม่ว่างนะคะ ป้าต้องไปเยี่ยมพ่อที่ต่างจังหวัดอาจจะไม่ได้เข้ามาทำความสะอาดให้นะคะ”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับโดยไม่ปริปากพูด เพราะรู้สึกเกรงใจป้าผ่องรำไผที่มาช่วยรับลูกชายให้ทั้งที่เขาจะควรเป็นคนรับเอง อันที่จริงก็เคยจ้างพี่เลี้ยงดูแลลูกชายแต่ทุกคนก็อยู่ไม่นานและขอลาออกไป จนช่วงหลังจึงเลิกจ้างไป

“ไม่เป็นไรครับ อาทิตย์หน้าผมจะกลับเร็ว”

แม้จะเอ่ยปากออกไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้อย่างที่พูดหรือไม่ หลายปีมานี้เขาดูแลลูกชายพร้อมกับพยายามใช้หนี้บริษัทเคยล้มละลายจนหมดสิ้น

ผ่องรำไผมองอวิ่นเยว่พลางถอนหายใจออกมาด้วยความเห็นใจ แม้จะเอ่ยปากบอกว่าให้แต่งงานใหม่เพื่อหาแม่เลี้ยงดูแลลูกชาย แต่ชายหนุ่มกลับนิ่งและไม่พูดอะไร จึงรู้ได้ว่าใจนั้นอยากจะลืมความเจ็บปวดให้หมดสิ้น

“ถ้างั้นป้าจะลองหาคนมาดูแลงานบ้านกับอาหยูแทนนะคะ คุณเผิงจะได้ทำงานได้เต็มที่”

“ขอบคุณครับ” เขาตอบก่อนขยับตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปข้างในบ้านขณะที่ป้าผ่องรำไรเดินไปหยิบกระเป๋าสัมภาระและออกจากรั้วบ้านไป แต่ก็ไม่วายที่จะหันกลับมองด้วยความเป็นห่วง อันที่จริงแล้วคุณนายเผิงก็เคยเสนอให้หล่อนอาศัยที่บ้านหลังนี้เพื่อดูแลเรื่องอาหารในบ้านได้อย่างเต็มที่รวมถึงหลานที่เพิ่งเกิดด้วย แต่คงจะไม่ได้เพราะหล่อนเองก็มีลูกสะใภ้และลูกชายที่อาศัยอยู่ด้วยกัน ทั้งยังมีหลานอีกสามคนจึงอยากจะกลับมาอยู่กับครอบครัวมากกว่า

อวิ่นเยว่เดินเข้ามาในห้องของลูกชายที่หลังสนิทแล้ว เขาย่อตัวนั่งลงขณะที่เด็กชายปรือตาขึ้นมองอย่างงัวเงีย

“ป๊ะป๋า...”

อวิ่นเยว่ยิ้มให้กับเด็กชายที่นอนอยู่บนเตียง

“วันนี้จะมานอนกับอาหยูไหม ?”

เขาพยักหน้าก่อนลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป แม้จะลืมความเจ็บปวดที่อยู่ในใจไปให้หมดจนสิ้น แต่ก็ไม่อาจเลือกรักครั้งใหม่ได้อีก เพราะหัวใจที่เจ็บปวดนั้นต่อให้ลืมไปแค่ไหนก็ยังมีรอยแผลอยู่ดี...

ผ่านมาสองวันแล้วที่ลฎาภาไม่ได้นั่งอยู่เฉยในบ้านเช่นเดิม หลังรับประทานอาหารมือเช้าช่วงสายเสร็จก็รีบจัดเก็บของใช้ส่วนตัวภายให้ห้องใส่กล่องไว้เพื่อสะดวกต่อการขนย้ายของออกในอีกไม่กี่วันที่จะถึง จากนั้นช่วงบ่ายหญิงสาวจึงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปหางานพาร์ทไทม์ทำ

“ขอชื่อและเบอร์ติดต่อไว้ก่อนนะคะ วันนี้ผู้จัดการร้านไม่เข้าค่ะ”

หญิงสาวยิ้มรับและรับกระดาษโน้ตมาเขียนข้อมูลลงไปก่อนจะส่งยื่นให้อีกฝ่าย แล้วเดินออกจากร้านมา วันนี้ก็เป็นเหมือนเดิมคือรอการติดต่อกลับไป

เฮ้อ...บางทีอาจจะต้องกลับไปใช้เงินเก่าที่เก็บออมมาประทังชีวิตไปก่อนช่วงที่ยังว่างงาน

“ร้านตรงนั้นก็ปิดรับสมัครพนักงานพาร์ทไทม์ ตรงนี้ก็ด้วย จะไปหาที่ไหนดีละ แถวนี้ก็ถามเกือบทุกร้านแล้วด้วย” ลฎาภาบ่นพึมพำเพียงลำพังขณะที่เดินหันมองไปยังร้านค้าด้วยสีหน้าสุดผิดหวัง ทั้งที่อุตส่าห์หาข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตมาก่อนแล้วแท้ ๆ

“งานก็หายาก ยังจะต้องใช้เงินซื้อของอีก ยัยจอมกลับบ้านไปดีไหมช่วงนี้น่ะ !”

ลฎาภานิ่งค้างท่าที่ยืนตะโกนพูดออกมาเสียงดังอย่างลืมตัว เธอหันมองรอบ ๆ แล้วรีบเดินออกมาโดยไวทันที แต่ทว่ามีหญิงวัยกลางคนได้เดินเข้ามาหาและกล่าวทักทายอย่างเป็นมิตร

“หนูกำลังหางานอยู่เหรอ ?”

เธอส่งสายตามองพลางพยักหน้าตอบอย่างงุนงง

“เออค่ะ ก็แค่ชั่วคราวค่ะ”

“งั้นหนูมาทำงานกับป้าไหม...คือเจ้านายป้าจะหาคนดูแลลูกชายเขาแต่ช่วงอาทิตย์หน้าป้ากลับบ้าน เลยอยากจะหาคนมาดูแลแทน แล้วก็ทำความสะอาด รวมถึง...”

“หนูตกลงค่ะ เออ...กี่วันคะ แล้วเงินรายชั่วโมง...” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงแผ่วอย่างเกรงใจ แต่ใจก็แอบหวั่นกลัวเป็นมิจฉาชีพ

“น่าจะอาทิตย์หนึ่งนะ แต่ถ้าหนูว่างช่วงนี้ป้าจะบอกให้นะ จะได้จ้างมาดูแลลูกชายด้วยเลย”

“จริงหรือคะ !” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและรู้สึกโชคดี

“งั้นป้าขอเบอร์หนูไว้หน่อย เดี๋ยวไว้จะโทรไปอีกทีนะ” ผ่องรำไรพูดด้วยน้ำเสียงโล่งอก ดูจากหน้าตาของหญิงสาวตรงหน้ารวมถึงนิสัยตอนที่คุยแล้วน่าจะไม่มีปัญหา อีกทั้งตอนนี้ก็ไม่มีเวลาหาคนมาดูแลเรื่องในบ้านแทนตนเองได้แล้ว

ลฎาภาไม่รอช้าที่จะบอกเบอร์ติดต่อขอตนทันที จากนั้นก็คุยกันอีกเล็กน้อยแล้วแยกกันไป หญิงสาวรู้สึกใจชื้นขึ้นมาที่ไม่ต้องหยุดนั่งว่างระหว่างรอเรียกตัวทำงาน แต่เธอก็ยังไม่วางใจเพราะเจ้านายของป้าคนนั้นอาจจะไม่ตอบรับก็ได้“วันนี้พักดีกว่า”เธอหันมองร้านอาหารและเสียงร้องของท้องก็ประท้วงดังขึ้นจึงรีบเดินแวะซื้ออาหารมื้อเย็นเพื่อกลับไปกินที่บ้านก่อนจะขึ้นรถกลับในทันทีหลังจากกลับมาได้ไม่นานลฎาภาได้รับโทรศัพท์จากป้าที่คุยเมื่อตอนบ่ายเรื่องงานพาร์ทไทม์ของเธอ รวมถึงการตกลงจ้างงานในช่วงที่เธอยังว่างตลอดหนึ่งเดือน หญิงสาวตอบรับโดยไม่ปฏิเสธอย่างทันทีกว่าจะคุยกับป้าเสร็จก็เกือบครึ่งชั่วโมงรวมถึงวันที่เธอต้องเริ่มมาทำงานคืออาทิตย์ที่จะถึงนี้ เมื่อวางสายลงแล้วจึงเดินมาที่ห้องครัวอุ่นอาหารที่ซื้อมาและไปนั่งรับประทานบนโต๊ะเพียงลำพังการกินของลฎาภาใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็เก็บร้านในครัวจนเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวมองเวลาที่ยังพอมีอยู่จึงขึ้นไปขนของในห้องลงมาไว้ด้านล่างจนเกือบหมดแต่ก็ไม่ลืมที่จะส่งข้อความหาพี่สาวเรื่องขอยืมรถขนย้ายของใช้ออกจากบ้าน

โปรดติดตามตอนต่อไป...เรื่องนี้พระเอกค่าตัวเเพ๊งงงงง กว่าจะออกมาได้ รับรองว่าจะหลงคุณเผิงเเน่ ๆ เลยค่า