[ Novel ] หนีรักมาพบคุณ : บทที่ 16

บทที่ 16

ตอนเก่าเหมือนจะเขียนชื่อเรื่องผิดไปนะคะ ถ้าอ่านย้อนดูที่รูปปกของเรื่องได้ค่ะ

ขออภัยด้วยค่า

(ต่อ)ในช่วงบ่ายวันอาทิตย์ที่มีนัดกับเจ้านายคนใหม่สำหรับการทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กในวันแรก ช่วงเช้าลฎาภาจึงขอร้องให้พี่สาวช่วยขับรถขนย้ายของไปยังอะพาร์ตเมนต์ก่อนจะแยกจากกันเพราะอีกฝ่ายบอกว่ามีธุระที่ต้องไปต่อ หากจะไปส่งเธอคงจะไปไม่ทัน หญิงสาวลงจากรถแท็กซี่ทันทีที่จอดอยู่หน้าหมู่บ้าน คราวแรกตั้งใจจะให้ส่งถึงหน้าบ้านเลย ทว่ายามที่หน้าหมู่บ้านบอกว่า บ้านเลขที่นี้เดินไปไม่ไกลมากนักจากป้อมยาม เธอจึงตัดสินใจจ่ายเงินเเละลงจากรถในทันที

ลฎาภาเดินเข้ามาข้างในหมู่บ้าน สายตาก็สอดส่องมองบ้านเลขที่ของคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เดินผ่าน จนกระทั่งหยุดอยู่หน้าประตูรั้วสีน้ำเงิน หญิงสาวก้าวเท้าเข้าไปขณะส่งสายตามองทวนเลขที่บ้านอีกครั้งก่อนจะกดกริ่ง

ไม่นานนักก็เห็นป้าผ่องรำไผเดินออกมาหา หญิงสาวจึงยกมือสวัสดีกล่าวทักทาย

“มาพอดีเลย ป้ากำลังจะเตรียมอาหารมื้อเย็น เสร็จก็จะไปแล้วล่ะ” ผ่องรำไผพูดขณะที่เปิดประตูให้ลฎาภาเข้ามา

“เออ…แล้วหนู…” ลฎาภาทำตัวไม่ค่อยถูกเพราะว่าหน้าที่หลักของเธอนอกจากทำความสะอาดบ้านบางครั้งแทนป้าผ่องรำไผแล้วคือการเลี้ยงดูลูกชายของเจ้าของบ้าน

“เข้ามาก่อน เดี๋ยวป้าจะไปตามคุณเผิงลงมา”

“คุณเผิง ? เขาเป็นต่างชาติหรือคะ”

“ใช่นะ แต่เขาพูดภาษาบ้านเราค่อนข้างชัดเลยละ” ผ่องรำไผอธิบายรายละเอียดที่หญิงสาวสงสัยให้ฟังคร่าว ๆ จนกระทั่งเดินเข้าในในบ้าน

“เดี๋ยวหนูไปรอคุณเผิงที่ห้องรับแขกนะ”

หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปรอในห้องรับแขก ส่งสายตาสำรวจภายในบ้านอย่างวางตัวไม่ถูกจนกระทั่งเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นทางด้านหลัง

“คุณป้าเป็นใครเหรอ ?”

ลฎาภารู้สึกไม่ชอบใจกับการเรียกเธอว่า ‘คุณป้า’ เท่าไหร่ หญิงสาวปรับสีหน้าแล้วหันตัวส่งสายตามอง หยุดชะงักลงด้วยความตกใจเล็กน้อย

“คุณป้าที่โยนบอลกลม ๆ” น้ำเสียงและใบหน้าคุ้นเคยของเจ้าตัวกลมทำให้หญิงสาวอึ้งอยู่นานแต่ก็ลดความขุ่นเคืองใจไปได้

“เธอ…อยู่บ้านหลังนี้เหรอ ?”

เด็กชายจ้องมองด้วยสายตาไม่ไว้ใจก่อนจะขยับถอยออกห่าง ลฎาภามองเห็นหนังสือในมือเธอจึงเดินเข้าไปหาก่อนย่อตัวลงตรงหน้า

“อ่านให้ฟังไหม ?”

เด็กชายมองแล้วพูดขึ้น “อาหยูอ่านออก”

ว่าแล้วก็เดินไปนั่งบนโซฟาแล้วเปิกหนังสืออ่าน ลฎาภามองพลางถอนหายใจออกมาแต่ก็หลุดหัวเราะเพราะเจ้าตัวกลมเอาแต่จ้องหน้าหนังสือตาเขม้นราวกับว่าพยายามสะกดอ่านให้ออก

“อ่านให้ฟังไหม ?” ลฎาภาถามอีกครั้ง มองเด็กน้อยด้วยความเอ็นดูแก้มป่องทั้งสองข้างนั้นน่าขยี้จริง ๆ

“อาหยูอ่านออกนะ แต่ง่วงนอนแล้ว” เด็กชายพูดขึ้นก่อนจะค่อย ๆ ยื่นหนังสือในมือให้กับหญิงสาวตรงหน้า ด้วยความที่ชอบเด็กคนนี้เป็นเดิมทุนอยู่แล้ว มาเจออีกครั้งรู้สึกเอ็นดูมากขึ้น ถึงนิสัยออกจะแปลกไปสักหน่อย

เด็กชายมองอย่างไม่ไว้ใจเช่นเดิมแม้อีกฝ่ายจะหยิบหนังสือมาแล้วเปิดอ่านให้ฟังก็ตาม...

ลฎาภาถอนหายใจหลังอ่านไปได้ครึ่งเรื่อง พอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าเจ้าตัวกลมนอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาเสียแล้ว

ก็เด็กนี่เนอะ…

หญิงสาวยิ้มเเละมองเด็กชายด้วยความเอ็นดู แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าพ่อของเด็กนั้นเป็นใคร หน้าตาเป็นอย่างไร…ทำไมถึงมีลูกน่ารักขนาดนี้

ลฎาภาขยับตัวลุกขึ้นจากโซฟาบิดคลายเมื่อยหลังจากนั่งอยู่นาน นี่ก็เกือบชั่วโมงแล้วแต่ผู้จ้างของเธอก็ไม่มาสักที ครั้งหันไปขณะขยับร่างกายก็ต้องนิ่งตาค้างด้วยความตกใจเเละคอยหนีอย่างทันที

เป็นไปไม่ได้ ! เขาคือ คุณเผิงงั้นเหรอ? ผู้ชายคนนั้นที่ทักเธอเข้าห้องน้ำผิดครั้นไปงานแต่งงานของพี่สาว ลฎาภามองอึ้งอยู่นานก่อนยกมือขึ้นตบใบหน้าตนเองสองสามครั้งเพราะคิดว่าคงจะตาลายเป็นแน่

“ปฏิเสธตอนนี้ทันไหมเนี่ยไอ้จอม” หญิงสาวหันบ่นพึมพำกับตนเองก่อนจะหันมองชายหนุ่มอีกครั้ง

อวิ่นเยว่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแม้จะรู้สึกตกใจอยู่ก็ตาม แน่นอนว่าจำเธอได้เคยพบกันถึงสองครั้ง

เขาเดินเข้ามานั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขก

“ป๊ะป๋า…” เจ้าตัวกลมปรือตาขึ้นก่อนขยับตัวนั่ง

หญิงสาวอยากจะมุดลงดินในทันที หากไม่ติดที่ว่าชอบเด็กคนนี้อยากเล่นด้วยแล้วละก็จะรีบปฏิเสธงานนี้เสีย อายที่ต้องเจอหน้ากันทุกวัน

“นั่งลงก่อนสิ”

“เออค่ะ…นี่เอกสารที่ต้องใช้ค่ะ” ลฎาภาวางซองสีน้ำตาลลงบนโต๊ะขณะที่นั่งอยู่โซฟาข้าง ๆ เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายเพราะรู้สึกอาย ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะต้องกลับมาเจอกันอีกครั้ง ทั้งยังเป็นเจ้านายชั่วคราวอีก

อวิ่นเยว่เอื้อมมือหยิบขึ้นและเปิดดูก่อนเก็บใส่ซองและลุกขึ้นยืน เดินจากไปทันทีทิ้งให้หญิงสาวมองอย่างงุนงง โดยที่เขาไม่ได้พูดอะไร

ลฎาภาลุกขึ้นเดินออกจากห้องรับแขกเพื่อกวาดสายตาหาป้าผ่องรำไผก่อนจะเดินเข้าไปหา

“ป้าคะ ให้หนูช่วยไหมคะ ?”

ผ่องรำไผที่กำลังยกถาดของวางอยู่เดินเข้ามาหาและส่งยื่นให้

“งั้นป้ารบกวนหนูยกไปให้คุณเผิงหน่อยนะ อยู่ที่ชั้นสอง เดินขึ้นไปแล้วเลี้ยงขวาห้องริมสุด”

หญิงสาวพยักหน้ารับขณะเอื้อมมือรับถาดมา ก่อนจะเดินขึ้นบันไดชั้นสองไปตามทางที่ถูกบอกมา เธอเคาะประตูสองสามครั้งแต่ไม่มีการขานรับจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในห้อง

โปรดติดตามตอนต่อไป...