![ตัวอย่าง ภาพหน้าปก:[นิยาย] รักพลิกล็อคของซาโฮะ บทที่ 10](https://sistacafe-assets.sgp1.cdn.digitaloceanspaces.com/c/6101/thumbnail.jpeg?v=20240305192708)
[นิยาย] รักพลิกล็อคของซาโฮะ บทที่ 10
โรแมนติก-คอเมดี้ (さほの予想外の恋) เรื่องราวความรักวุ่นๆ ของอาจารย์และนักเรียนภายใต้หลังคาเดียวกัน
เผยแพร่: 15 ม.ค. 2559 09:00 น.
Views: 3,457
รหัสบทความ: 6101
บทที่ 10
ฉันเหลือบมองนาฬิกา เกือบ 4 ทุ่มแล้วตอนที่ฉันกำลังปั่นการบ้านเตรียมส่งพรุ่งนี้ เพราะงานคณะกรรมการนักเรียนแท้ๆ ที่ทำให้ไม่มีเวลาสะสางงานส่วนตัว แถมยังต้องมัวแต่ระแวงเรื่องขนมปังไร้ที่มาซึ่งสามีตามกฎหมายให้มาเมื่อตอนกลางวันอีก
สักพักหนึ่งร่างสูงของอาจารย์วิชาคณิตศาสตร์ก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ในมือมีผ้าขนหนูที่ใช้ซับเส้นผมสีดำเปียกหมาด ดูท่าคงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
มาโคโตะเดินเข้ามาหาฉัน เหลือบมองการบ้านที่เปิดค้างไว้ ก่อนจะชี้นิ้วไปยังโจทย์ข้อหนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท“โง่รึเปล่า บวกเลขผิดน่ะ”
นักเรียนดีเด่นอย่างฉันตวัดสายตาไปมองโดยพลัน แค่เพราะฉันเบลอๆ คิดเลขพลาดครั้งเดียวไม่ได้หมายความว่าฉันโง่สักหน่อย แต่จะไปเถียงอะไรได้ หมอนี่เป็นอาจารย์ และนี่ก็เป็นการบ้านที่ฉันจะต้องส่งเขาในวันพรุ่งนี้ด้วย
กลิ่นแชมพูหอมๆ ที่คุ้นเคยลอยเข้าจมูก ทำให้ฉันชะงักไป ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้สามีตามกฎหมายที่เปิดหนังสือพิมพ์อ่านอยู่ พลางย่นจมูกฟุดฟิด
ใบหน้าคมคายตวัดมาทางฉันทันที คิ้วเข้มมุ่นลงเพราะสงสัยว่าฉันกำลังทำอะไร ก่อนเขาจะเริ่มย่นจมูก ทำท่าดมใส่ฉันบ้าง
“นี่มันแชมพูของฉันนี่…แอบใช้อีกแล้วงั้นเหรอ”ฉันถาม ยกมือขึ้นกอดอก ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของใช้ส่วนตัวเลยให้ตายเถอะ
“อย่ามาขี้งกหน่อยเลย ก็ฉันชอบกลิ่นนี้นี่”มาโคโตะตอบกลับ ก่อนจะหันไปสนใจหนังสือพิมพ์ในมือต่อ“แล้วทำไมไม่ใช้ของตัวเอง”
แต่ฉันไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปง่ายๆ หรอก ก็มันประหลาดจะตาย ที่หมอนี่มีกลิ่นแบบเดียวกับฉันติดตัวไปทั่วน่ะ
“ถ้าว่างมากนักก็เอาเวลาไปทำการบ้านต่อเถอะ แล้วอย่าบังอาจเอาคำตอบผิดๆ มาให้ฉันตรวจเชียว” เสียงทุ้มว่าอย่างไม่ใส่ใจ ไม่หันมามองหน้าฉันที่ทำตาขวางอยู่ด้วยซ้ำ
แต่ขณะที่กำลังหันหลังเตรียมจะกลับไปปั่นงานต่อ ฉันก็ชะงักทันทีเมื่อนึกถึงบางเรื่องขึ้นมาได้“ช่วงนี้เดทกับอาจารย์มิยาโกะที่สอนสังคมอยู่เหรอ”
ฉันหันมาถาม ได้ยินข่าวลือในหมู่นักเรียนหญิงว่าแอบเห็นอาจารย์หนุ่มสุดฮอตของโรงเรียนเดินเที่ยวแถวชิบุยะกับอาจารย์สาวสวยขวัญใจนักเรียนชายเมื่อไม่นานมานี้“อืม ทำไม…มีปัญหาเหรอ”
ฉันยกมือขึ้นกอดอก พร้อมกับจิกตามองเขาด้วยความไม่พอใจจนหมอนั่นเริ่มรู้ตัว“ประสาทรึเปล่า? ถ้าจะเดทผู้หญิงอื่นก็อย่าทำให้มันโจ่งแจ้งนักสิ ฉันไม่อยากเข้าคอร์สปรึกษาชีวิตคู่อะไรนั่นแล้วนะ”
บ่นไปซะยืดยาว แต่จะทำไงได้ ในเมื่อฉันยังจำเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่นานได้เป็นอย่างดีหลังจากแต่งงานได้หนึ่งอาทิตย์ สามีตามกฎหมายของฉันก็เริ่มบริหารเสน่ห์ทันที ซึ่งฉันเองก็ไม่มีปัญหาหรอก เพราะเราแต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้น แต่คนที่เป็นเดือดเป็นร้อนก็คือปู่ของหมอนี่ไงล่ะ
เหมือนผู้อาวุโสบ้านสึบุรายะจะมีสายสืบคอยติดตามข่าวอยู่ เพราะทันทีที่หมอนี่(ถูกคิดว่า)นอกใจฉัน คุณปู่ก็ส่งนักจิตวิทยาบำบัดชีวิตคู่มาให้เราถึงบ้านทันที
เป็นเวลาหลายชั่วโมงทีเดียวที่ต้องอธิบายว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด แถจนสีข้างถลอกว่าเรายังรักกันดี และไม่ได้ใกล้บ้านแตกอย่างที่ใครๆ เข้าใจ“เข้าใจแล้ว…คราวหลังจะระวัง”ดูเหมือนมาโคโตะเองก็เริ่มสำนึกได้ถึงความน่ากลัวของเหตุการณ์นั้น เขาก็เลยตอบรับกลับมา“เธอเอง…ก็หาแฟนสักคนเถอะ ฉันกลัวพวกนักเรียนแฟนคลับเธอสงสัย เดี๋ยวตามมาขุดคุ้ยชีวิตรักแล้วรู้ว่าพวกเราอยู่บ้านเดียวกันจะลำบาก”ฉันเลิกคิ้วขึ้น ไม่คิดว่าเหตุการณ์แบบนั้นจะเกิดขึ้นหรอก“คิดมากไปแล้ว”ตอบกลับไปอย่างนั้น แม้ว่าความจริงจะเริ่มกังวลขึ้นมาบ้างก็ตาม“อ้อ แล้วอย่าลืมนัดวันเสาร์ล่ะ คุณปู่โทรมาย้ำหลายรอบแล้ว”เสียงทุ้มเอ่ยต่อ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์ได้ยินดังนั้นฉันก็พยักหน้ารับ จำได้ว่าหมอนี่เคยย้ำเรื่องนี้ไปแล้วรอบหนึ่ง แล้วก็นึกสงสัยขึ้นมาว่าเรื่องที่อีกฝ่ายอยากคุยคืออะไร จึงหันไปยิงคำถามใส่คนที่อาจจะรู้คำตอบ“ปู่นายจะคุยเรื่องอะไร รู้รึเปล่า”คำถามนั้นทำให้คนฟังลดหนังสือพิมพ์ในมือลง เหลือบมองฉันเล็กน้อยก่อนตอบ“ไม่รู้สิ เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองแหละ ว่าแต่แหวนแต่งงานที่เธอเกิดประสาทเสียเอาไปจำนำนั่นน่ะ ไปไถ่คืนมาแล้วยัง”อาจารย์คณิตศาสตร์ว่าพลางหรี่ตามองคล้ายจะจับผิด จนคนมีชนักติดหลังแบบฉันรีบขยับตัวด้วยความร้อนรน“...เอาคืนมาแล้วล่ะน่า ไม่ต้องกังวลไปหรอก”ฉันตอบหน้าตาย ใช้ทักษะนักตี 2 หน้าเพื่อเอาตัวรอดอย่างสุดกำลังเป็นเวลาหลายอึดใจทีเดียวที่ฝ่ายยังคงมองมา แม้สามีตามกฎหมายคนนี้จะหน้าตาดีจนสาวๆ ต้องเหลียวหลังมามองซ้ำ แต่คนเป็นภรรยาจำเป็นอย่างฉันกลับพยายามเสมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาเพชฌฆาต“ให้มันแน่ก็แล้วกัน” มาโคโตะเอ่ยเสียงเรียบ แล้วกลับไปสนใจหนังสือพิมพ์ต่อเห็นดังนั้นฉันก็ลอบถอนหายใจ ก่อนจะขอตัวกลับเข้าห้องของตัวเองจากนั้นจึงรื้อค้นทุกสิ่งอย่างที่สามารถเอาไปขายได้ เพื่อหาเงินมาไถ่แหวนตัวปัญหาสุดชีวิต========================ในที่สุดวันเสาร์ก็มาถึง วันนี้พวกเรามีนัดกับคุณปู่ของสามีฉัน ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดเรื่องอะไร ลุ้นให้หวยออกว่าคนแก่คนนั้นเกิดเปลี่ยนใจอนุญาตให้พวกเราหย่ากัน แต่ก็รู้ว่าโอกาสมีน้อยพอๆ กับให้หิมะตกในช่วงหน้าร้อนนั่นแหละ“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”ฉันขยับรอยยิ้ม ในสายตาผู้อาวุโสฉันเป็นสะใภ้คนสวยที่แสนจะเพียบพร้อม แม้ว่าจะอายุน้อยกว่าสามีตัวเองไป 7-8 ปีก็ตาม แน่ล่ะ คุณปู่คนนี้ไม่เคยตามมาเห็นตัวตนของฉันเวลาอยู่บ้านนี่“ซาโฮะจัง มาโคโตะ…นั่งสิ”ผู้สูงวัยผายมือเชื้อเชิญ วันนี้เรามากันที่บ้านสึบุรายะ ฉันล่ะแปลกใจจริงๆ ที่หลานของคนร่ำรวยซึ่งเป็นเจ้าของบ้านใหญ่โตขนาดนี้ทำไมต้องไปเป็นอาจารย์กินเงินเดือนโรงเรียนมัธยมด้วย“มีเรื่องอะไรถึงเรียกพวกเรามาหรือครับ”มาโคโตะยิงคำถาม ก่อนจะลอบมามองหน้าฉัน พวกเรากำลังกังวลว่าบางทีคุณปู่อาจจะจับได้ว่าหมอนี่เดทผู้หญิงคนอื่นนอกจากฉัน (อีกแล้ว) ก็เป็นได้“ที่เรียกมามีเรื่องจะถามน่ะ”ฉันกลืนน้ำลายทันที ถ้าต้องเข้าคอร์สบ้านั่น ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่“ถามเรื่องอะไรเหรอครับ”เสียงทุ้มเอ่ยถาม ถึงน้ำเสียงจะดูเป็นปกติ แต่ฉันก็รู้ว่าหมอนี่แอบกลัวไม่น้อยไปกว่าฉันหรอก“…ค่อยคุยดีกว่า ดื่มน้ำชาสิ”ทว่าจู่ๆ ชายชราก็เปลี่ยนเรื่อง กวักมือเรียกหัวหน้าแม่บ้านให้เอาน้ำชามาเสริฟบนโต๊ะ“ขอบคุณค่ะ/ครับ”พวกเราตอบกลับอย่างมีมารยาท พยายามทำตัวให้น่ารักที่สุดในสถานการณ์ที่ไม่รู้ว่าจะออกหัวหรือก้อยนี้“แต่งงานกันมาก็เดือนนึงแล้วนะ…”ฉันชะงักมือทันที เมื่อคุณปู่เริ่มพูดเกริ่นบางอย่าง สังหรณ์ใจไม่ดีเท่าไหร่“พวกเธอก็ผ่านร้อนผ่านหนาวกันมาพอสมควร”นั่นไง กำลังพูดถึงอุปสรรคในชีวิตคู่ (ปลอมๆ) ของฉันอยู่สินะ“ฉันเองก็อดสงสัยไม่ได้…”จนถึงตอนนี้ฉันเริ่มหันไปจิกตาใส่มาโคโตะ ความเจ้าชู้ของหมอนี่เอาความซวยมาจนได้“ทำไมซาโฮะจังไม่ท้องสักทีล่ะ”พรืด!!น้ำชาในปากฉันแทบพุ่ง ถลึงตามองคนตั้งคำถามทันที แอบหันไปมองสามีตามกฏหมายที่กำลังไอค่อกแค่กอยู่เช่นกัน“คุณปู่ครับ…ซาโฮะยังเป็นเด็กนักเรียนอยู่เลยนะครับ”อาจารย์วิชาคณิตศาสตร์อธิบาย พยายามทำเสียงเป็นงานเป็นการ พรีเซนต์ตัวเองเต็มที่ว่าเป็นผู้ใหญ่ที่มีความรับผิดชอบ“แล้วไงล่ะ เป็นนักเรียนแล้วมีลูกไม่ได้เหรอ”ก็ไม่ได้น่ะสิ! ไปเอาความเข้าใจผิดๆ แบบนั้นมาจากไหนกัน!?ฉันอยากตะโกนออกไป แต่เดี๋ยวภาพพจน์จะพังกันพอดี“ไม่ได้หรอกครับ มันผิดกฎโรงเรียน”บุคลากรของสถานศึกษามาเองขนาดนี้ อย่างน้อยคำพูดก็ต้องมีน้ำหนักกันบ้างล่ะ“งั้นเหรอ…งั้นลาออกมาก่อนมั้ย คลอดลูกแล้วค่อยกลับไปเรียนใหม่”บ้าไปแล้ววว!!ฉันตะโกนในใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเราถึงมาอยู่ในจุดๆ นี้ได้ ตอนแรกฉันก็เป็นนักเรียนดีเด่นธรรมดา ต่อมาก็เป็นแม่บ้าน แล้วนี่ยังจะต้องกลายมาเป็นคุณแม่ยังสาวอีกไม่ตลกเลยนะ!!“คุณปู่ครับ…ผมกับซาโฮะคงไม่มีลูกกันเร็วๆ นี้หรอก”แน่ล่ะสิ แล้วก็ไม่มีวันมีด้วย ฉันพยักหน้ารับหนักๆ สนับสนุนคำพูดมาโคโตะเต็มที่“ทำไมล่ะ ร่างกายแกมีปัญหาหรือไง”ฉันชะงัก เออ ความจริงฉันก็อยากรู้มานานแล้วเหมือนกันเรื่องนี้มาโคโตะคิ้วกระตุก ชักสีหน้าไม่พอใจทันที ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย…ผมปกติดีทุกอย่าง”สามีตามกฎหมายตอบพร้อมกับหน้าขึ้นสีเล็กน้อย ฉันว่าคงจะแอบเคืองและรู้สึกโดนหยามหน่อยๆ ที่ชายชรามาบอกว่าชายวัยเจริญพันธุ์อย่างเขามีปัญหาทางเกี่ยวกับร่างกาย“งั้นทำไมไม่มีลูกซักทีล่ะ”…ฉันจะบ้าตาย นี่เราจะหมดเวลาในวันเสาร์ซึ่งเป็นวันพักผ่อนไปกับการวนเวียนพูดเรื่องพวกนี้จริงๆ น่ะเหรอ“เพราะพวกเรายังไม่พร้อมน่ะครับ” อาจารย์หนุ่มหาทางลง พยายามตอบแบบกำกวมที่สุดออกไป“ไม่พร้อม? อะไรไม่พร้อม”คุณปู่ยังถามต่อ หน้ามืดตามัวจนมองไม่เห็นความเป็นจริงเพราะอยากอุ้มหลานเต็มแก่“ก็หลายๆ อย่าง…ซาโฮะก็ต้องเรียนหนังสือ ผมเองก็ต้องทำงาน ไม่มีเวลาเลี้ยงเด็กที่จะเกิดมาหรอก”อืม ดูมีเหตุผล นับว่าฉลาดทีเดียวที่ยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด“ไม่เห็นเป็นไร ก็คลอดมา…เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ไม่ว่าฉลาดแค่ไหนก็ไม่สามารถรับมือกับคนตรงหน้าได้อีกต่อไป“แต่ช่างเถอะ…ถ้ายืนยันกันขนาดนี้ ยังไม่ต้องมีลูกก่อนก็ได้”ในที่สุด…“นี่ก็พ้นช่วงฤกษ์ดีไปแล้วด้วย…เอาไว้อีก 2 เดือนค่อยมาคุยกันใหม่แล้วกัน”
#โปรดติดตามตอนต่อไป
