สวัสดีค่ะ คราวที่แล้วเราได้รับคำแนะนำดี ๆ เรื่องการเตรียมตัวไปประกวดร้องเพลงจากพี่จอห์นนิเฟอร์ ไปแล้ว แถมยังได้เคล็ดลับในการแต่งหน้าอีก คราวนี้เรามาคุยเกี่ยวกับตัวพี่จอห์นกันดีกว่า ว่ามีอะไรที่เป็นแรงบันดาลใจให้มาประกวดร้องเพลงที่เวที The Voice Thailand ได้ ก่อนอื่นต้องขอให้พี่จอห์นแนะนำตัวเองกันก่อนเลยค่ะ

ชื่อจริง : ปณต เรืองรัตนจินดา

ชื่อเล่น : จอห์นนี่ 

ปัจจุบันใช้ชื่อ จอห์นนิเฟอร์

ชื่ออื่นๆ : แอน  (ชื่อนี้มาจากเพื่อนๆ สมัยที่ยังเรียนมัธยมอยู่ที่โรงเรียนกรุงเทพคริสเตียน มาจากคำว่า ‘animal’) o[]O

การศึกษา : โรงเรียนกรุงเทพคริสเตียน ชั้นป.1-ม.6 (12 ปี)

พี่ชอบดนตรี ชอบเสียงเพลงตั้งแต่เด็ก มีจุดเปลี่ยนที่ทำให้มาร้องเพลงคือ ช่วงสมัยเด็กๆ อยากเรียนเปียโน สนิทกับอาจารย์ที่สอน เขาก็คิดแต่ค่าเรียน (ตอนนั้นฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี) อาจารย์บอกว่าพวกหนังสือหรือตำราไม่ต้องไปซื้อ เอาของครูไปซีร็อก แต่สุดท้ายคุณแม่มีเรื่องที่ต้องใช้เงิน ก็เลยไม่ได้เรียน พี่เลยคิดว่าจะทำยังไงให้ตัวเองเข้ามาอยู่ในสายดนตรีได้ เลยเลือกที่จะมาร้องเพลงแทน เป็นสิ่งที่คงไม่ต้องไปเรียนที่ไหน

• ตั้งแต่เด็กๆ เลยก็มี The Carpenters ค่ะ เป็นวงที่คุณพ่อเปิดให้ฟังบ่อย ท่านจะฟังเพลงสากลมาโดยตลอด ส่วนคุณแม่ก็จะชอบฟังเพลงลุกกรุง โดยเฉพาะของคุณศรีไศล สุชาติวุฒิ พี่ก็ชอบเหมือนกัน

เพลงที่นึกถึงอยู่ตลอดก็คือเพลง Close to you ค่ะ เหมือนเป็นเพลงหากินเลยก็ว่าได้

• อย่างแรกคือเราควรจะต้องเข้าใจเนื้อเพลง ความหมายของเพลงก่อน พยายามเข้าใจในทุกๆ คำเพื่อให้สื่ออารมณ์ออกมาได้มากที่สุด

• ตอนเด็กๆ ที่โรงเรียนจะมีจัด English Day พี่ชอบร้องเพลงประสานเสียงกับเพื่อนสนิทอีก 2 คน ช่วงนั้นมีไอดอลตอนเด็กๆ คือ “วงสาวสาวสาว” ครบ 3 คน พวกพี่ก็อุปโลกน์ตัวเองเป็นแอม แหม่ม ปุ้ม กันสุดฤทธิ์ อย่างพวกพี่จะเป็นแอน แหม่ม แก้ว (พี่เป็นแอน ตามที่ทราบกัน) ปัจจุบันก็ยังเรียกกันแบบนี้อยู่ (หัวเราะ) ตอนนั้นก็ไม่รู้หรอกว่าไลน์ประสานเสียงมันทำยังไง อาศัยการใช้หูฟังเอาล้วนๆ ซึ่งมันเป็นความโชคดีที่หูเราไม่เพี้ยน เวลาร้องเพลงเสียงเลยไม่เพี้ยนตามค่ะ จำได้แม่นเลย เพลงที่ชอบร้องคือเพลง Puff The Magic Dragon มีรุ่นพี่มาดีดกีต้าร์ให้ ทุกคนก็จำได้นะ เวลานึกถึงการร้องเพลงก็จะนึกถึงปณตขึ้นมาเลย

• หลังจากจบจากกรุงเทพคริสเตียนก็ไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย ช่วงปี 2 เพื่อนก็ชวนให้ไปเข้าแข่งขัน Coke Music Award ตอนนั้นชนะการประกวดประเภทวงดนตรีของมหาลัยก่อน แล้วก็ไปแข่งอีกทีที่หน้าห้างเวิร์ลเทรด(ปัจจุบันคือเซ็นทรัลเวิร์ล) แต่ไม่ได้ชนะค่ะ ได้รอง เค้าให้ร้อง 3 เพลง วงพี่ร้องเพลงแรกคือ November Rain เพลงที่สองเป็นเพลงที่พี่ร้อง คือเพลง I will survive (ร้องเพลงนี้ได้ตั้งแต่ตอนนั้นเลย เนื้อเพลงก็หายาก ต้องให้อาจารย์ฝรั่งช่วยแกะเนื้อให้) ส่วนเพลงที่สาม เป็นเพลงที่สมาชิกในวงแต่งขึ้นมาคือเพลง “ก้อนหินละเมอ” (เพลงของวง Soul After Six)

เรามีความรู้สึกว่า สถานภาพอย่างเรา ณ ตอนนั้นคงไม่น่าจะ ไม่ค่อยมีความมั่นใจ เลยไม่ได้ไปคลุกคลีอะไรกับเค้า

• จบมาปุ๊บตอนปี 2540 โชคดีที่ไม่ต้องไปหางาน เพราะมีญาติที่ทำโรงงานผลิตเฟอร์นิเจอร์ตามออเดอร์ญี่ปุ่น ส่งออกไปประเทศญี่ปุ่นเป็นหลัก ก็ทำงานอยู่ประมาณเกือบ 3 ปี ก็สนุกดีนะ เหมือนได้ทำทุกหน้าที่เลย (จริงๆ หน้าที่ของพี่คือทำเอกสารส่งออกค่ะ) ได้เจอลูกค้าญี่ปุ่นที่เราต้องไปเทคแคร์ (ช่วงเรียนมัธยม พี่ crazy เพลงญี่ปุ่น มีไปเรียนภาษาจนพูดสื่อสารได้นิดหน่อย) ก็พูดภาษาญี่ปุ่นสลับกับภาษาอังกฤษบ้าง

• ในช่วงที่เรียนแต่งหน้า มีเพื่อนผู้หญิงที่ทำงานร้องเพลงอยู่ในโรงแรมก็ชักชวนให้มาร้องเพลงแทนบ้าง (เค้ามีรับงานร้องเพลงในงานข้างนอกด้วย โดยเฉพาะช่วงปลายปีนี่ยุ่งเลย)  ก็เอาประสบการณ์ที่ copy วง The Carpenters ในเพลง Close to you นี่แหละมาร้อง แขกในโรงแรมก็ประทับใจ อาจเป็นเพราะพี่พูดภาษาอังกฤษได้อยู่แล้ว เลยมีการเอ็นเตอร์เทน พูดคุยกับแขกบ้าง จากตอนนั้นพี่ก็เลยได้ร้องเพลงอีกครั้ง แล้วก็เก็บเงินที่ได้จากการร้องเพลงไปเรียนแต่งหน้าที่ Makeup Studio ของ Covermark (เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้ว)

• ช่วงที่พี่เรียนแต่งหน้าที่ Covermark อาจารย์ก็เห็นว่าหน่วยก้านดี จบเร็ว เลยส่งให้ไปฝึกงานที่ช่อง 9 แต่งหน้าผู้ประกาศข่าว สมัยนั้นไม่ได้มีข่าว 24 ชั่วโมงเหมือนทุกวันนี้ มีแค่ช่วงเช้าก็หมดแล้ว ตกเย็นพี่ก็ต้องรีบออกจากช่อง 9 อสมท.กลับบ้านไปเตรียมตัวไปร้องเพลงต่อ (แล้วบ้านอยู่นู่นค่ะ เทพารักษ์) ร้องเพลงเสร็จประมาณเที่ยงคืน-ตี 1 บางทีก็มีงานเลี้ยงด้วย ตอนนั้นได้งานละ 350 บาทเองมั้ง ร้องกับวงที่เปิดเป็นคาราโอเกะ เปิดด้วยคอมพิวเตอร์ ก็จะมีหัวหน้าวงมาคอยคุม วันไหนมี 2 งานก็ได้ 700 แล้ว แต่งานที่ไปฝึกที่ช่อง 9 ได้วันละ 150 บาทเอง (แต่ก็ต้องทำค่ะ ดีกว่าไม่มีอะไรทำ)

พอออกจากช่อง 9 มาได้อาทิตย์กว่าๆ อาจารย์ที่สอนแต่งหน้าก็โทรมาให้ไปช่วยแต่งหน้าในงานงานนึง ต้องใช้ช่างเยอะ ตอนนั้นพี่ก็ตามเค้านั่งรถทัวร์ไป (เป็นรถแบบฉิ่งฉาบทัวร์ กระเทยเต็มไปหมดเลย) ตอนนั้นเองก็ไปเจอเพื่อนรุ่นพี่คนนึงที่เป็นคนชักนำให้เข้าสู่วงการแต่งหน้าอีกครั้ง จนถึงตอนนี้ก็ 16 ปีมาแล้วค่ะ(ตั้งแต่ปี 2542)

สมัยที่ยังอยู่ช่อง 9 ก็มี contact กับทีมงานในนั้นบ้าง ก็จะมีแต่งหน้าสำหรับถ่ายรายการ ถ่ายหนัง ละคร ออกงานอีเว้นท์ มีมาเป็นช่วงๆ ค่ะ ได้แต่งหน้าดารามาก็หลายคน ส่วนมากจะเป็นงานอีเว้นท์นั่นแหละ

กลับมาเรื่องร้องเพลงกันบ้าง…

• เป็นช่วงที่มี Facebook ค่ะ เจอเพื่อนๆ พี่ๆ ที่รู้จักเต็มไปหมด รวมถึงเพื่อนที่เล่นดนตรีด้วย เค้าก็มีถามว่ายังร้องเพลงอยู่มั้ย? แต่ก็ไม่ได้มีงานเยอะนะ อาจเป็นเพราะเราหลุดจากวงการของดนตรีมานานแล้ว เวลามีคนติดต่อให้ไปร้องเพลงก็จะเป็นลักษณะปากต่อปากกันซะมากกว่า

• มาจากศิลปินที่เรารักมากๆ คนนึง ก็คือ พี่ “เจนนิเฟอร์ คิ้ม” เพราะพี่รู้สึกว่าเค้าเป็นนักร้องผู้หญิงคนแรกที่ร้องเพลงอะไรๆ ก็ดูไม่น่าเบื่อ มีการอิมโพรไวส์และใส่ฟิลลิ่งตลอดเวลา เป็นการช่วยในการทลายกำแพงในการร้องเพลงของเราได้ดี ตัดความกลัวว่าเวลาร้องเพลงจะออกมาดูไม่สวย มีพี่คิ้มนี่แหละที่เปิดโลกทัศน์ให้กับเรา อย่างชื่อเล่นพี่จริงๆ ก็ชื่อ “จอห์นนี่” เลยคิดว่าใช้ชื่อ “จอห์นนิเฟอร์” ก็ได้เนอะ

• ไม่เคยเลยค่ะ เคยแต่ไป The Voice ใน Season 2 แต่ก็ไม่ติด มาติดตอน Season 3

• ปีที่ผ่านมาก่อนจะตัดสินใจประกวด ก็มีหลายๆ เหตุการณ์เกิดขึ้น มีเพื่อนที่เรียนรุ่นเดียวกันเสียชีวิต บางคนช็อค เส้นเลือดฝอยในสมองแตก ประสบอุบัติเหตุก็มี ทำให้คิดว่า ทำไมชีวิตคนเรามันสั้นขนาดนี้ มีเคสนึงที่ทำให้ตัดสินใจไม่ยากเลย นั่นก็คือ เพื่อนพี่มีน้องชายอยู่คนนึง เค้าเสียชีวิตจากอุบัติเหตุตอนไปเรียนที่เมืองนอก หลังตอนที่เพื่อนพี่คนนี้ก็เสียชีวิต แถมยังมีลูกมีเมียทิ้งไว้ด้วย มันเป็นอะไรที่สะเทือนใจมากนะ 

• พี่ว่าเค้าให้โอกาสหลายๆ อย่าง เช่น เพดานของอายุในการสมัครค่อนข้างกว้าง (ถึงอายุ 60 ปี ถ้าจำไม่ผิด) แล้วก็เลือกเสียงก่อนที่จะดูหน้าตา เราไม่ใช่คนหน้าตาดีอะไร เห็นแล้วมี First Impression เราเอาเสียงนี่ไปนี่แหละ มีแต่เสียงที่พอจะสู้กับเค้าได้ ตอนนั้นก็คิดว่าถ้ามันมีกฎเกณฑ์แบบนี้มันก็น่าจะเข้าไปลองดูนะ เผื่อจะได้มีโอกาสดีๆ โชคดีแบบคนอื่นเค้าบ้าง

ที่ถามในตอนแรกว่าชอบศิลปินคนไหน นอกจาก The Carpenters ก็จะชอบดนตรีแจ็ซของคนผิวดำ อย่าง Misty ต้นฉบับเป็นของ Ella Fitzgerald เป็นแม่แบบเลย พี่ชอบมาก ฟังแล้วประทับใจ เป็นเพลงแรกที่เราได้ฟังศิลปินคนนี้ร้อง

• เพลงของพี่คิ้มค่ะ (เจนนิเฟอร์ คิ้ม) แนวป๊อบ-แจ๊ซเลยก็เป็นเพลง “คิดถึงเธอทุกทีที่อยู่คนเดียว” อยู่ตรงที่พี่คิ้มร้องแล้วมันดูมีเสน่ห์ ร้องกี่ครั้งก็ดูไม่ซ้ำซาก ทำให้คิดไปว่าถ้าเพลงได้มันทำได้แบบนี้ทุกเพลงก็คงจะดีนะ

• อย่างแรกก็คือ มีคนยอมรับในเสียงของเรามากขึ้น ได้เครดิตที่ดีในการร้องเพลง อย่างน้อยเค้าก็น่าจะชอบในความเป็นตัวเรา เหมือนมีอะไรมาการันตีถึงความสามารถของเรา (ประมาณว่าได้ Certificate) มีความน่าเชื่อถือมากขึ้น

• มีคนให้เกียรติมากขึ้น เป็นความรู้สึกที่ดี เป็นที่ยอมรับ ได้เพื่อนใหม่ๆ ที่ดี ทำให้มีรอยยิ้มมากขึ้น(ปกติเป็นคนยิ้มเก่งอยู่แล้วค่ะ) ที่สำคัญคือได้การยอมรับจากครอบครัวมากกว่าเดิม แต่ก่อนเค้าไม่ได้สนับสนุนหรือต่อต้านอะไร แต่เค้าก็คงคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าเราจะมีอย่างทุกวันนี้ มาอยู่ถึงจุดนี้ได้

• ตอนนี้กำลังจะมีซิงเกิ้ลออกมา 1 เพลง และภาพยนตร์ที่กำลังจะเล่นเรื่อง Timeline Next-Gen เป็นหนึ่งในตัวละครสำคัญที่ดำเนินเรื่อง และอาจจะได้ร้องเพลงประกอบภาพยนตร์ด้วย ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ

• ถ้าเราคิดหรือมั่นใจว่าตัวเองเป็นคนมีของ ไปลองดูเลยค่ะ เพราะรายการเค้าหยิบยื่นโอกาสให้เราแล้วส่วนนึง เรามีเวลาในการโฆษณาตัวเองอย่างเต็มที่ ทำไปเลย เพราะชีวิตคนเรามันสั้น ทำได้ก็ดี ถ้าทำไม่ได้ก็อย่ายอมแพ้ค่ะ ถ้าเราอยากจะทำในสิ่งที่เรารักต่อไป อย่างน้อยที่สุดเราก็ได้ประสบการณ์จากรายการ ได้เพื่อนใหม่ มิตรภาพที่ดีใหม่ๆ เอาให้เต็มที่ค่ะ

ได้ทราบเรื่องราวของพี่จอห์นนิเฟอร์ ก่อนจะมาเข้าสู่วงการดนตรีเต็มตัวอย่างทุกวันนี้ เป็นยังไงกันบ้างคะ? เห็นมั้ยว่าหากเราได้ทำอะไรที่ตัวเองรัก มันจะออกมาดีหรือว่าไม่ดี เราก็มีความสุขที่ได้ทำมันค่ะ หวังว่าเรื่องราวดีๆ แบบนี้จะเป็นแรงบันดาลใจให้กับชาว Sistacafe ทุกคนได้ทำตามความฝันกันต่อไปนะคะ โชคดีนะคะทุกคน ต้องลากันไปแล้ว สวัสดีค่ะ :)