[นิยาย] High School Love Story (Yuri) ตอนที่ 5

รวมลิงค์นิยาย : [ High School Love Story ]https://sistacafe.com/search?q=High%20School%20Love%20Story

⇐ Previous...#บทที่ 4https://sistacafe.com/summaries/5418

-5-

เช้าวันจันทร์ได้มาถึงอย่างรวดเร็ว เสียงนาฬิกาปลุกบอกเวลา6.30น. นัทสึกิค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ เธอใช้เวลาปรับสายตาอยู่พักหนึ่งแล้วจึงพยายามเพ่งมองเข็มนาฬิกาเข็มเล็กจิ๋วนั่น

“อืมมม หกโมงครึ่งเอง นอนต่ออีกหน่อยน่า”” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆทั้งๆที่บ้านของเธออยู่ค่อนข้างไกลจากโรงเรียนทำให้ต้องใช้เวลาเดินทางมามากกว่าคนอื่นๆอยู่โข แต่สาวน้อยจอมขี้เกียจอย่างเธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะลุกออกไปง่ายๆกริ๊งง ... กริ๊งง”

เสียงมือถือเจ้ากรรมดันมาดังขึ้นอีก สงสัยจริงๆว่าใครโทรมากัน เธอเอื้อมมือไปหยิบมือถือมากดรับสาย โดยที่ไม่สนใจที่จะดูว่าเป็นใครที่โทรมายามเช้าเช่นนี้“เอ่อ รุ่นพี่นัทสึกิใช่มั้ยคะ หนูอายากะนะคะ ตอนนี้หนูมารอพี่อยู่หน้าห้องแล้ว พร้อมเมื่อไหร่ออกมาเลยนะคะ เดี๋ยวจะไปซ้อมสาย นี่ก็จวนเวลาแล้ว” ทันทีที่นัทสึกิกดรับ เสียงปลายสายก็รัวใส่เธอแบบไม่ยั้ง แถมยังวางสายไปโดยที่ไม่คิดจะฟังคำตอบอีก หญิงสาวปั้นหน้างง พยายามนึกถึงเด็กที่ชื่ออายากะอย่างยากเย็น

“ตั้งแต่พรุ่งนี้เธอจะไม่มีทางได้โดดซ้อมง่ายๆแน่ เพราะครูมีไม้เด็ดเตรียมไว้แล้ว...”” เสียงของโค้ชที่พูดไว้เมื่อวันเสาร์ดังขึ้นในหัวของเธอ ตอนนั้นนี่เอง แล้วให้เด็กนี่มาตามเรานี่เรียกว่าไม้เด็ดได้เรอะ รู้จักชั้นน้อยไปสิ

ก็อกๆๆๆๆ”

“เสร็จรึยังคะ ถ้าไปไม่ทันจะโดนทำโทษนะคะรุ่นพี่ เร็วหน่อยค่ะ” เสียงสาวน้อยดังมาจากหน้าห้องเป็นสัญญาณเร่งให้นัทสึกิรีบแต่งตัวแล้วเดินออกไปหา วันนี้ไม่ทันได้ตั้งตัวไว้วันหลังเหอะ ไม่มีทางจะตามได้แน่ๆ วันนี้หยวนๆไปก่อนละกัน นัทสึกินึกในใจพลางยิ้มที่มุมปาก เธอเปิดประตูออกไปหาเด็กสาวที่ยืนรออยู่หน้าห้องทันทีที่ก้าวไปถึงประตูห้อง

เด็กสาวผมยาวตรง ยืนรอเธออยู่หน้าห้อง ทันทีที่เจ้าของห้องเดินออกมาเธอก็รีบกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ดวงตากลมโตมีแววโล่งอกที่ในที่สุดนัทสึกิก็ออกมาจากห้องซะที

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ เดี๋ยวไปกันเลยนะคะ วันนี้มีซ้อมเช้าคงต้องรีบไปหน่อย”” เธอโค้งให้น้อยๆตามมารยาทแล้วถือวิสาสะดึงมือคนตัวสูงที่มองเธอหน้าเซ่อๆไปโรงเรียนทันที

ระหว่างทางไปโรงเรียน“นี่ๆ ไม่ต้องเดินเร็วนักหรอกน่า เดินช้าเดินเร็วก็ถึง พี่ยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ เดี๋ยวแวะที่มินิมาร์ทตรงนั้นแปปนึงก็ยังดี”” นัทสึกิส่งเสียงอ้อนเด็กสาวที่ยังคงดึงมือเธอเดินตรงไปยังจุดหมาย

“ไม่ค่ะ หนูรู้ว่าพี่เคยใช้ลูกไม้นี้มาแล้ว เดี๋ยวพี่จะขอแวะซื้อนู่นนี่ สุดท้ายก็ไปซ้อมไม่ทัน ถูกมั้ยคะ”” เธอพูดถึงสิ่งที่นัทสึกิคิดจะทำอย่างแม่นยำ ซึ่งก็ทำเอานัทสึกิหน้าเจื่อนลงไปทันที ให้ตายสิถ้าหมดทางนี้แล้วเราจะหนีไงดีเนี่ย คิดสิคิด เรื่องโดดซ้อมเราเก่งอยู่แล้วนี่ ตอนนี้เลยตามเลยไปที่โรงเรียนก่อนละกัน

เพราะยังเช้าอยู่ทำให้บรรยากาศโดยรอบดูอึมครึมเล็กน้อย ตามสนามและลานอเนกประสงค์มีกลุ่มนักเรียนเพืยงไม่กี่คนฝึกซ้อมอยู่ นัทสึกิเดินตามเด็กสาวรุ่นน้องไปช้าๆเมื่อเข้ามาถึงในตึกเรียนเธอก็โพล่งขึ้นทำลายความเงียบที่มีมานาน

“ขอเวลาเดี๋ยวสิ พอดีพี่เอารองเท้าบาสไว้ที่ล็อกเกอร์ของพี่น่ะ เธอไปเปลี่ยนชุดได้เลยอีก15นาทีเจอกันที่โรงยิมนะ อ้อบอกทุกคนด้วยล่ะว่าซ้อมได้เลยไม่ต้องรอ”” พูดจบเธอก็ใส่เกียร์หมาวิ่งหนีรุ่นน้องจอมดุตรงไปที่ห้องเรียนทันทีครืด ดดด...ปัง”

“เสร็จเรา ทีนี้ก็ไม่ต้องไปซ้อมเช้าละ หึหึ คิดจะเล่นกับท่านนัทสึกิคนนี้เร็วไปล้านปีนะน้องสาว”” เธอนึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจแล้วไปที่โต๊ะของตนนั่งรอเวลาไปเรื่อยๆ10นาทีต่อมา เพื่อนร่วมห้องของเธอก็เริ่มทยอยเข้ามาในห้องกันทีละคนแต่ส่วนใหญ่ก็เพียงแค่เจข้ามาวางกระเป๋าแล้วเดินจากไปเฉยๆ สักพักพวกคุมิกับอิงก็เดินเข้ามา

“อ้าว คุมิ อิง อรุณสวัสดิ์”” เธอหันไปทักทายเพื่อนสนิทด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“อืม หวัดดี” อิงตอบกลับน้ำเสียงเรียบๆ“อรุณสวัสดิ์ ทำหน้าแบบนี้หนีซ้อมอีกแล้วสินะ”” คุมิทักทายพลางจิกเพื่อนรักน้อยๆ เมื่อไหร่จะเลิกนะ ไอ้ความขี้เกียจซ้อมแบบนี้

“เอาน่า ก็วันนี้ยังไม่อยากซ้อมนี่ แล้ววันนี้ก็มีสอบย่อยชั่วโมงแรกด้วยใช่มะ เลยกะว่าจะอ่านหนังสือซะหน่อย” ”เธอตอบยิ้มๆโดยที่ไม่มีความคิดจะไปซ้อมเหมือนเช่นเคย“ขอโทษค่ะ รุ่นพี่นัทสึกิอยู่มั้ยคะ”” เสียงเจื้อยแจ้วของสาวน้อยผู้มาใหม่ทำให้ทั้งห้องต้องหันไปดู เพราะไม่ใช่เสียงที่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย

“เหยอออ มาไงเนี่ย นึกว่าหลบพ้นแล้วนะ”” นัทสึกิทำหน้ามุ่ยพลางลดตัวลงต่ำหวังจะไม่ให้อายากะมองเห็นได้ ทว่า...“อยู่นี่จ้า อยู่นี่ แหม มีรุ่นน้องน่ารักๆอย่างนี้มาตามตัวใครๆก็อยากไปด้วย เอ้า เอาตัวไปเลย” เมื่อเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด คุมิปั้นหน้าตายกระชากคอเสื้อนัทสึกิให้โผล่ออกมาจากหลังเก้าอี้

“ขอบคุณค่ะ งั้นหนูขอเอาตัวไปเลยนะคะ” สาวน้อยโค้งน้อยๆเป็นเชิงขอบคุณรุ่นพี่แล้วจับมือจอมโดดซ้อมลากไปที่โรงยิมอย่างรวดเร็วท่ามกลางสายตาของเพื่อนร่วมห้อง“ม่ายยย ชั้นไม่ปายยย คุมิ อิง ช่วยหน่อยเถอะ ช่วยชั้นด้วยยย เค้าไม่อยากซ้อมอ่า เอาเวลาเช้าอันแสนมีค่าของชั้นคืนมาน้า”” เสียงใสของนัทสึกิค่อยๆเบาลงตามความห่างของระยะทางที่เธอถูกพาออกไป

“ฮิฮิ สมน้ำหน้า โดดอยู่นั่นแหละ โดนอย่างนี้ซะมั่งจะได้ขยันขึ้น” คุมิทำหน้าถูกใจแถมเธอยังขำกับสีหน้าของเพื่อนรักยามโดนลากคออกไปด้วย“วิ่งรอบสนาม10นาทีแล้วลงมายืดเส้นยืดสายซะ จะซ้อมเล่นสูตรกันแล้วไปสิ” โค้ชสั่งการจอมโดดอย่างเอือมระอา ที่จริงถึงจะไม่สั่งเธอก็ทำเองได้เพราะความถี่ของการมาซ้อมสายของเธอมันมากกว่ามาซ้อมทันซะอีก

หลังจากที่ซ้อมเสร็จก็เหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่นาทีที่จะเริ่มเรียนเหล่าสมาชิกชมรมบาสจึงรีบเปลี่ยนชุดกลับเป็นชุดนักเรียนกันอย่างเร่งรีบ ทันทีที่แต่งตัวเสร็จนัทสึกิก็รีบวิ่งออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อทันทีแต่แค่นัทสึกิเปิดประตูห้องออกมาเธอก็พบกับสาวน้อยจอมโหดยืนรอเธออยู่อีกแล้ว“หนูจะไปส่งนะคะ” อายากะแย้มรอยยิ้มให้น้อยๆพลางดึงมือเธอไปกุมไว้อีกครั้ง“แล้วทำไมต้องไปส่งล่ะ แค่กลับห้องเรียนเองชั้นไปถูกหรอกน่า”” นัทสึกิถามกลับไปงงๆ“โค้ชสั่งว่า ต่อไปนี้หนูจะต้องตามติดพี่ตลอดค่ะ ไม่ให้คลาดกันได้ยิ่งดี พี่จะได้ไม่หนีซ้อมอีก” เธอยิ้มตาหยีให้กับรุ่นพี่ที่ทำหน้าเหวอรับประทานอยู่ตรงหน้า” เอาแล้วสิ ตาลุงบ้านั่นคิดเอาจริงแล้วรึนี่ คัดอินเตอร์ไฮก็ผ่านไปแล้วยังจะมาเอาอะไรกับเราอีก เธอนึกโมโหอยู่เงียบๆแล้วเดินนำหน้ารุ่นน้องคนสวยไปยังห้องเรียนอย่างเสียไม่ได้“พามาส่งแล้วนะคะ รุ่นพี่คะ เดี๋ยวพักกลางวันหนูจะมาทานด้วยนะคะแล้วเจอกันค่ะ” อายากะพูดเสียงใสอย่างไม่มีเลศนัย ส่วนนัทสึกิที่หน้าหงิกไปแล้วนั้นได้แต่เดินไปยังที่นั่งของตัวเองอย่างเซ็งๆ“จ้า ขอบใจมากนะ ถ้าต้องการอะไรบอกพี่ได้นะ เดี๋ยวพี่ตามมันมาให้” คุมิหันมาตอบรับสาวน้อยพลางตบไหล่เพื่อนรักที่เดินห่อเหี่ยวเข้ามาในห้อง2-3ครั้ง“แหมๆๆ หวานกันเชียวนะ รักกันมากสิถึงได้คอยมารับมาส่งกันแบบนี้”” เธอหันไปแหย่เพื่อนรักที่นั่งเซ็งอยู่ข้างๆ“รัก เริ้กอะไรกันเล่า ฮือๆ ยัยเด็กมารนั่นมาคอยลากตัวชั้นไปซ้อมต่างหาก”” นัทสึกิโวยวายขึ้นหลังจากนั่งเงียบมานาน“โอ๋ๆ เดี๋ยวก็ชินนะ ซ้อมมากๆจะได้เล่นเก่งมากขึ้นไง”” คุมิยังคงทำหน้าแป้นแล้นปลอบเพื่อนรักอย่างสุนกสนานส่วนอิงก็พยักหน้าหงึกหงักเออออตามคุมิไปด้วย“อิงก็ด้วยยังจะไปเห็นดีกับยัยนี่อีก ฮือ หมดกันๆ เวลานอนจ๋า เวลาช้อปจ๋า แมคโดนัลด์สุดที่รัก จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่” สาวนักบาสรำพันถึงบรรดาของชอบของเธอที่จะหมดโอกาสได้ทำถ้าต้องไปซ้อม”“ก็มันจริง ไม่ซ้อมแล้วจะเล่นกับทีมได้ไงล่ะ”” อิงตอบกลับไปด้วยใบหน้าอมยิ้มนิดๆกับการกระทำของจอมขี้เกียจประจำห้องนัทสึกิมองคุมิและอิงแบบงอนๆ เธอรู้สึกเหมือนชีวิตเธอโดนพระเจ้ากลั่นแกล้ง แต่แล้วเธอก็ฉุกคิดขึ้นมาว่าทำไมวันนี้สองคนนั้นถึงได้มาเป็นแพ็คคู่ได้ สาวนักบาสสงสัยอยู่ครู่เดียวก็กลับมาหาทางหนีจากรุ่นน้องจอมตื๊ออีกครั้ง เธอนึกเสียใจที่มาตกลงรับทุนนักกีฬาของโรงเรียนนี้ ตอนคุยกันเห็นว่าซ้อมไม่หนัก พอลองเข้ามาเห็น ซ้อมกันหนักสุดๆ ให้คนขี้เกียจแบบเธอซ้อมหนักเช้าเย็นแบบนี้ เธอได้ตายก่อนเรียนจบกันพอดีจอมไหลนั่งมองเพื่อนรักทั้งสองคนพลางคิดอะไรไปเรื่อยๆ ทั้งที่จริงตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะคิดเรื่องของคนอื่นเลยสักนิด ที่จริงเธอควรต้องคิดถึงวันข้างหน้าไว้ต่างหากเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พักเที่ยงมาถึงพร้อมกับอายากะที่โผล่ออกมาดักรุ่นพี่ที่ประตูห้องไว้ได้ทัน เมื่อเลิกเรียนเธอก็ยังสามารถมาดักไว้ได้อีกครั้ง แล้วก็ลากคอนัทสึกิไปซ้อมได้อีกจนได้...หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ชีวิตของนัทสึกิก็มีแต่ความวุ่นวายมากขึ้น เธอพยายามแล้วพยายามเล่าที่จะหาที่ซ่อนจากรุ่นน้องจมูกไว แต่ทำยังไงก็ไม่รอดพ้นอายากะตัวน้อยไปได้ซะที แถมเพื่อนตัวดียังเอาใจช่วย เข้าข้างรุ่นน้องเธอซะอีก ไปเที่ยว รูปสติ๊กเกอร์ กินข้าวนอกบ้าน สงสัยจะเป็นไปได้ยากแล้วสำหรับเธอ นัทสึกิจอมโดดที่โดดไม่ได้อีกต่อไป

Next...#บทที่ 6 ⇒https://sistacafe.com/summaries/5989