[ Novel ] แผนร้ายเจ้าบ่าวที่รัก : บทนำ

ลิขสิทธ์

แผนร้าย เจ้าบ่าวที่รัก

ผู้ประพันธ์ : เฌอรินทิพย์

ราคา 3xx บาท

พิมพ์ครั้งแรก  : มิถุนายน 2559

เลขมาตรฐานสากลประจำหนังสือ  ISBN 978-616-413-446-1

@ สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติพุทธศักราช 2559 ห้ามดัดแปลงบทความ คัดลอก หรือนำไปใช้บางส่วน   เเละนำไปเผยแพร่ไม่ว่ากรณีใดๆ ทั้งสิ้น โดยไม่ได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนมีโทษบัญญัติไว้สูงสุดตามกฎหมาย พระราชบัญญัติ 2537

บรรณาธิการเล่ม : รัตน์ภิญญาธร

จัดรูปเล่ม :  Mamaya writer

พิสูจน์อักษร : ลาวัณย์ พงศ์ประภาอำไพ

บทนำ

แสงตะวันส่องลงบนสนามเด็กเล่นในตอนเที่ยง เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นก็ต่างสนุกสนานกับการเล่นเครื่องเล่นต่างๆ หรือแม้กระทั่งวิ่งไล่จับกัน ทว่ามีเพียงเด็กชายคนหนึ่งอายุราวๆ เก้าขวบนั่งอยู่เพียงลำพัง ดวงตาคมเข้มสีน้ำตาลดำมองไปรอบๆ ด้วยความเบื่อในใจคิดอยู่เพียงว่าเมื่อไหร่จะถึงเวลาเข้าเรียนสักที

“ไม่ไปเล่นกับเพื่อนๆ เหรอ” เสียงเล็กหวานเอ่ยทักขึ้นพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้ เด็กชายที่นั่งอยู่หันไปมองเด็กหญิงวัยหกขวบที่ตัวเล็กกว่าก่อนจะหันไปมองทางอื่นโดยไม่สนใจ

“ไม่มีเพื่อนเล่นใช่ม้า” เด็กหญิงยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ แล้วก็เดินมาตรงหน้าของเด็กชาย แต่ทว่าสายตาคู่ยังคงไม่คิดจะมองเด็กหญิงเลยสักนิด

เป็นเสียงที่น่ารำคาญหูที่สุด!

เด็กชายทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงเป็นฝ่ายเดินลุกขึ้นหนีทันทีโดยที่เด็กหญิงกะพริบตามองอย่างงุนงงว่าทำอะไรผิด

แต่ดูเหมือนว่าเด็กชายก็จะไม่มีเพื่อนเล่นด้วยเช่นกัน เด็กหญิงจึงตัดสินใจวิ่งตามไปทันที

“มาเล่นกันเถอะ!” เสียงใสตะโกนขึ้นดังพร้อมกับวิ่งเข้ามาดักหน้าของเด็กชาย

“เล่นวิ่งไล่จับกันไหม?”

เด็กหญิงเสนอขึ้นด้วยท่าทางดีใจ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้สนใจเลยว่าอีกฝ่ายอยากจะเล่นด้วยหรือไม่

“ไม่” เด็กหนุ่มตัดสินใจเอ่ยขึ้นเป็นคำแรกหลังจากที่เงียบมานาน

“ไม่ชอบเหรอ?” เด็กหญิงส่งรอยยิ้มเศร้าให้พลางก้มหน้าสลดลง ถ้าหากมีเพื่อนๆ เข้ามาเล่นด้วยแล้วละก็คงไม่มาชวนเล่นด้วยหรอก แต่วันนี้เป็นวันแรกที่เพิ่งย้ายโรงเรียนเข้ามาและยังไม่มีเพื่อนเลยสักคนก็แค่อยากมีคนเล่นด้วยเท่านั้น

เด็กชายมองด้วยสายตานิ่งแล้วเดินต่อไปเพื่อหาที่เงียบๆ นั่งอยู่ตามลำพัง แต่ทว่า...

“งั้นเล่นซ่อนหาเอาไหม?” เด็กน้อยวิ่งเข้ามาพร้อมกับตะโกนถาม ทำให้เด็กชายถึงกับถอนหายใจออกมา ให้ตายสิ! ทำไมถึงตื๊อไม่เลิกแบบนี้!

เด็กชายหันกลับมามอง ดวงตากลมใสซื่อกะพริบมองรอคำตอบ

“ไม่”

เป็นคำตอบที่รอคอยทำให้เด็กหญิงถึงกับน้ำตาเริ่มคลอเบ้าทันที

เธอมองแล้วพูดขึ้น “ก็ได้ ไม่เล่นด้วยแล้ว!”

เมื่อพูดจบเด็กหญิงก็วิ่งหนีไปทันที ปล่อยให้แววตาคู่หนึ่งฉายแววรู้สึกผิดออกมา แต่ถึงยังไงก็แค่แวบเดียวเท่านั้น

...ความเงียบกลับมาสักที...

เด็กชายหาที่นั่งตามลำพังอีกครั้ง จนกระทั่งถึงเวลาเข้าเรียนต่อในช่วงบ่าย

ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว คุณพ่อคุณแม่ก็ต่างขับรถมารับกันด้วยรอยยิ้มแต่เด็กหญิงก็ยังคงนั่งเหงาอยู่เช่นเดิม ครั้นเมื่อมองเห็นเพื่อนคนอื่นโบกมือทักทายกันก็รู้สึกหดหู่ใจ คงไม่มีใครอยากจะเป็นเพื่อนสักคนเลยสินะ!

ระหว่างรอคุณพ่อ คุณแม่ที่ยังไม่มารับแล้วนั่งอยู่คนเดียวมันก็น่าเบื่อ ยิ่งมาเห็นเด็กชายที่เดินเข้าไปทักเมื่อตอนเที่ยงแล้วไม่ยอมเล่นด้วยยิ่งน้อยใจเข้าไปอีก เชอะ! อยู่คนเดียวก็ได้

ถึงแม้ใจจะบอกแบบนั้น แต่ทว่าน้ำตามันก็คลอเบ้าเสียแล้ว

“ยัยขี้แง” เมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูกล่าวว่าเด็กสาวจึงเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มที่ทักเมื่อตอนเที่ยง เขาพูดต่อพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อส่งให้

“เช็ดซะ”

ดวงตากลมกะพริบมองก่อนจะเอื้อมมือไปรับอย่างงุนงง ทันทีที่เช็ดเสร็จแล้วก็หันไปมองเด็กชายอีกครั้งหนึ่งด้วยรอยยิ้มสดใส

“จะมาเล่นด้วยใช่ไหมล่ะ” เด็กหญิงพูดขึ้นแล้วส่งยิ้มให้

“เปล่า” ตอบสั้นๆ ก่อนนั่งลงข้างๆ แล้วถามต่อไปว่า

“รอพ่อมารับเหรอ?”

“อืม” เด็กหญิงพยักหน้า

“มาเล่นด้วยกันนะ! อยากเล่นอะไรดีล่ะ”

“ฉันอายุมากกว่านะ!” เด็กชายเอ็ดใส่ และอีกอย่างเขาก็จะสิบปีแล้ว โตมากพอที่จะไม่อยากเล่นอะไรแบบเด็กๆ แล้วด้วย อันที่จริงแล้วไม่ชอบเล่นอะไรแบบนี้มาตั้งนานแล้วต่างหาก

“อืม งั้นก็ต้องเรียกว่าพี่ชายใช่ไหม?” เธอยิ้มให้

“พี่ชายอยากจะเล่นอะไรดีคะ?” เด็กหญิงพูดต่อไปโดยที่ไม่สนใจเด็กชายเลยสักนิด

“ไม่เล่น” เด็กชายตอบพลางถอนหายใจออกมา

“เล่นเถอะนะคะ!” พูดพลางส่งสายตาอ้อน

“เล่นด้วยกันนะ! พี่ชายเล่นเป็นเจ้าบ่าว ส่วนหนูจะเล่นเป็นเจ้าสาวเอง!”

ว่าไงนะ!

เมื่อได้ยินแบบนี้แล้วเด็กชายถึงกับไปต่อไม่ถูก จะให้เล่นงานแต่งงานเนี่ยนะ ให้ตายสิ! ยัยเด็กแก่แดด!...

“ไม่เล่น!” ตอบปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด

“เล่นๆ หนูอยากเล่นค่ะ!” เด็กหญิงบอก

“ฉันจะกลับแล้ว” เมื่อได้ยินเช่นนั้นเด็กหญิงจึงหยุดนิ่งลงแล้วมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาบ้องแบ๊วทันที

“จะกลับแล้วเหรอ? ว้า เสียดายจังเลย วันนี้น่ะ หนูยังไม่มีเพื่อนสักคนเลย” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าพร้อมกับลุกขึ้นแล้วส่งยิ้มให้กับเด็กชายอย่างเศร้าๆ และสุดท้ายแล้ว...

“แค่วันนี้นะ!” เด็กชายตัดสินใจพูดขึ้นทั้งๆ ที่ปกติแล้วตัวเองไม่เคยเล่นอะไรไร้สาระแบบนี้เลยสักครั้ง

“พี่ชายจะเล่นกับหนูเหรอคะ” ถามด้วยน้ำเสียงดีใจและตกใจ

“อืม” เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มพยักหน้าตอบตกลงแล้วจึงวิ่งหายไปทันที ไม่นานถึงนาทีก็กลับมาพร้อมกับดอกไม้ในมือแล้วส่งให้กับคนตรงหน้าที่ดูเหมือนว่าจะไม่เต็มใจรับเอาซะเลย สุดท้ายแล้วเด็กชายก็เอื้อมมือรับพร้อมกับบอกตัวเองในใจ ต่อไปนี้จะไม่เล่นอะไรแบบนี้อีกให้ตายสิ... ยัยเด็กแก่แดด!

แผนร้ายเจ้าบ่าวที่รักhttps://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNDE4NDg4IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMzk5NDgiO30

ติดตามอัพเดทนิยายได้ที่เพจ Mamaya Writer นะคะ