[ Novel ] สามีพันธกาลรัก : บทที่ 21

บทที่ 21

มิราวดีมองพลางหัวเราะเเสยะยิ้มให้ หากเป็นเธอคนเดิมก่อนที่จะเสียทุกอย่างไปเหลือเพียงตัวคนเดียว คงจะให้อภัยเเละกลับมารักกันแบบคนโง่ เเต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เจ็บทรมานครั้งเดียวก็มากพอเเล้ว คำว่ารัก หรือคิดถึงเป็นแค่ลมปากของผู้ชายเห็นแก่ตัวเท่านั้น

ตอแหลหน้าด้าน ๆ !

“ปล่อยค่ะ” มิราวดีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทั้งที่ใจรู้สึกโกรธแค้นยามที่มองใบหน้าของอดีตคนรักจนอยากจะฆ่าให้ตายด้วยซ้ำไป

ณัฏฐ์มองคู่หมั้นของตน ในใจไม่ได้เกิดความรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปมากกว่าการที่ได้เจออีกฝ่าย

“ผมขอโทษ ผมพยายามแล้วแต่พวกมันรุมทำร้ายผมและก็...”

ชายหนุ่มพูดด้วยสายตาอ้อนวอนหวังว่าหญิงสาวจะเข้าใจ เขาตั้งใจอยากจะกลับมาสานสัมพันธ์ใหม่อีกครั้งหนึ่ง ต่อให้เธอจะผ่านเรื่องเลวร้ายมาแล้วก็ตาม มีแต่เขาเท่านั้นที่รักเธอ

“ตอนนี้กลับมาเริ่มต้นกันใหม่นะ”

“มันสายไปแล้วค่ะ” มิราวดีมองด้วยสายตาสมเพช เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่โง่และบ้าจนขาดความรักไม่ได้ถึงกับแยกแยะไม่ออกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมาเป็นความจริงใจหรือเสแสร้ง

“เราสองคนจบกันไปนานแล้วค่ะ”

“มะ...หมายความว่ายังไง” ณัฏฐ์ลนลานทำอะไรไม่ถูก เอื้อมมือขึ้นบีบที่ต้นแขนทั้งสองข้างของมิราวดี “ไหนบอกว่าจะให้อภัยผมไม่ใช่เหรอ ไม่ว่าผมจะทำอะไรผิด...ใช่ไหม”

มิราวดีอึ้งจนพูดไม่ออก ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่เคยคิดจะร่วมกันสร้างครอบครัวจะเห็นแก่ตัวและเลวแบบนี้ เขาไม่ถามด้วยซ้ำว่าเธอทุกข์ทรมานในนรกบนดินนั้นอย่างไร

เธอมองณัฏฐ์ด้วยสายตาดูแคลน

“ใช่ค่ะ ฉันเคยพูดแบบนั้นค่ะ”

ณัฏฐ์ยิ้มออกมา และคิดว่าหญิงสาวต้องยอมให้อภัยแน่นอน

“แต่มันไม่ใช่กับเรื่องเลว ๆ ที่คุณทำกับฉัน ไม่ว่าคุณจะนอกใจกี่สิบครั้งฉันก็คิดว่าอาจจะให้อภัยได้ แต่มันไม่ใช่กับสิ่งที่คุณทำ !” มิราวดีตะคอกตอบกลับพร้อมใช้แรงทั้งหมดสะบัดมือของอีกฝ่ายออก พลางถอยหลังออกห่าง หยดน้ำตาของความเสียใจและเจ็บปวดค่อย ๆ ไหลรินลงมา ทั้งที่คิดว่าพยายามลืมมันได้แล้ว ทว่าในส่วนลึกก็ยังคงจำได้อยู่ดี

“ให้อภัยเหรอ คิดว่ามันเป็นเรื่องที่จะให้อภัยกันได้ง่าย ๆ หรือคะ”

“ผมไม่ได้ตั้งใจ ผม...ขอโทษ เรากลับมา...เริ่มกันใหม่ได้ไหม”

ไม่มีทาง และไม่มีวัน

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พลันคิดถึงความรู้สึกในอดีตที่เริ่มหวนกลับมา แม้เวลาจะทำให้ลืมและทำใจได้ แต่ความรักที่มีก่อนหน้านี้เธอจริงใจและมอบให้เขาเพียงคนเดียว ทว่าผลลัพธ์ที่ได้กลับเป็นการกระทำที่เกินกว่าจะให้อภัย

“คุณรักฉันจริง ๆ เหรอคะ” เธอยิ้มสมเพชกับตัวเอง “คุณก็แค่รักตัวเอง ! ไอ้ความรักเฮงซวยแบบนั้นฉันไม่อยากได้กลับคืนมาอีกแล้วค่ะ”

ณัฏฐ์อึ้งจนทำอะไรไม่ถูก เขายอมรับว่าไม่รู้สึกเสียใจที่ทำแบบนั้นลงไป “รัก...ผมขอโทษ...ผมสัญญาว่าครั้งนี้ผมจะดูแลคุณอย่างดี...เรากลับมาสร้างครอบครัวกันนะ”

มิราวดีมองด้วยความเจ็บปวดและเจ็บใจ ทั้งที่หัวใจโศกเศร้าและ อึดอัดทรมานเจียนตาย ไม่กี่นาทีก่อนหน้านั้นยังเดินควงกับผู้หญิงอื่นอย่างมีความสุข แต่ตอนนี้กลับมาขอสร้างครอบครัวด้วยกัน เขาไม่คิดจะสนใจความรู้สึกของเธอเลยสักนิด

“ฉันเคยรักผู้ชายเห็นแก่ตัวแบบคุณได้ยังไงกัน”

เธอหัวเราะสมเพชตัวเองและมองณัฏฐ์ทั้งน้ำตา หัวใจหนักอึ้งจนพูด

ไม่ออก อยากจะเดินหนีออกไปให้ไกล คำพูดลวงโลกของคนเห็นแก่ตัว

“เราต่างจบกันด้วยดีเถอะค่ะ คุณก็มีคนใหม่แล้ว และฉันก็...”

“ผมไม่สนใจนะว่า...คุณจะผ่านใครมา ผมยอมรับและรักคุณเสมอ”

เหอะ...เขากำลังพูดให้กำลังใจและคิดว่าเธอถูกย่ำยีมางั้นเหรอ ความคิดช่างต่ำซะเหลือเกิน

“ฉันแต่งงานมีสามีแล้วค่ะ ไม่อยากให้สามีเข้าใจผิดคิดว่ากำลังคบชู้”

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น มองเขาที่ทำหน้าตาสับสนราวกับว่ารับไม่ได้

“ไม่จริง...”

มิราวดีมองชายหนุ่มและรีบเดินถอยหนีห่างออกมา ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังสับสนและรับไม่ได้กับคำพูดที่ได้ยิน

ณัฏฐ์ยืนอึ้งพอรู้ตัวอีกทีหญิงสาวก็เดินหายลับไปเสียแล้ว เขาทั้งโกรธและเจ็บใจ แต่ก็ยังไม่ปักใจเชื่อว่าที่ได้ยินเป็นความจริง ไม่มีทางที่มิราวดีจะเปิดใจรักใครง่าย ๆ ในเวลาสั้น ๆ หรอก

“ไปไหนมาคะ ฉันตามหาคุณตั้งนาน” อรวรรยาเดินเข้ามาควงแขนชายหนุ่มเเสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน ดวงตาคู่สวยหันมองเขาเเละมองไปยังเบื้องหน้าที่ผู้คนเดินผ่านไปมา ถึงจะอยู่ระยะไกลเเต่ก็เห็นเขาคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งอย่างสนิทสนม…มันเป็นใครกัน !

ชายหนุ่มสะดุ้งจากภวังค์เพราะแรงบีบที่ต้นแขน จึงหันมองหญิงสาวที่ยืนควงแขนอยู่ข้างตัว

“ผู้หญิงเมื่อกี้เป็นใคร คุณจะนอกใจฉันใช่ไหม !”

“เอ่อ ผมเเค่เจอคนรู้จักน่ะ” ณัฏฐ์เอื้อมมือมาโอบไหล่ของอรวรรยา พูดด้วยน้ำเสียงหวาน“เธอมาขอผมคืนดีทั้งที่เป็นคนทิ้งผมไป”

นังผู้หญิงแพศยา !

อรวรรยาคิดในใจเก็บความขุ่นเคืองเอาไว้ หากเจออีกครั้งคงต้องสั่งเก็บผู้หญิงคนนั้น ใครที่มาแย่งของของเธอ ต้องตายศพไม่สวยสักคน !

“เหรอคะ ไม่ใช่คุณไปจีบเธอนะ” อรวรรยาพูดเป็นเชิงจับผิด

ณัฏฐ์รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง หวาดระเเวงตลอด ตั้งเเต่คบกับหญิงสาวที่เป็นตระกูลมาเฟีย เเต่มันก็เป็นทางเดียวที่ทำให้พวกเสี่ยโชคเลิกตามตอแย และมีเงินใช้ไม่ขาดมือโดยที่แทบไม่ต้องทำอะไร

“ผมมีคุณอยู่แล้ว จะไปสนผู้หญิงคนอื่นที่เกาะผมกินทำไมกันละ เมื่อกี้ผู้หญิงคนนั้นมาขอเงินผม ร้องไห้ว่าตอนนี้เดือนร้อน เเต่ผมไม่ช่วย เพราะไม่อยากให้คุณคิดมาก”

“ถ้าเกิดว่าคุณรำคาญมากจะให้ฉันสั่งคนไปเก็บมันไหมคะ”

ณัฏฐ์รู้สึกหวาดกลัวแต่ก็ยิ้มสู้เเล้วพูดเเสร้งด้วยน้ำเสียงนุ่ม

“อย่าดีกว่า ผมไม่อยากให้คนสวยของผมทำเรื่องไม่ดีครับ”

“ก็ได้ค่ะ” อรวรรยายิ้มหวานให้

“งั้นเราไปหาอะไรกินก่อนค่อยกลับกันนะคะ”

“ครับ”

ชายหนุ่มฉีกยิ้มหวานให้ เดินควงหญิงสาวไปยังร้านอาหารปลายทาง

จบบทที่ 6 ในเล่มค่ะ

โปรดติดตามตอนต่อไป...

ติดตามเเละส่งกำลังใจ กดหัวใจ กดเเชร์ ให้ได้นะคะMamaya Writer