[ Novel ] หนีรักมาพบคุณ : บทที่ 35

บทที่ 35

“ผมไม่ชอบของหวาน” อวิ่นเยว่พูดหน้านิ่ง “ผมซื้อให้คุณ”

ทุกอย่างเริ่มแสดงออกมา ใบหน้าที่นิ่งสงบของเขาค่อย ๆ ผ่าวร้อนมากขึ้นจนแทบควบคุมไม่อยู่ อวิ่นเยว่ยกมืออีกข้างที่ว่างปิดปากเพื่อกลบเกลื่อนก่อนจะเบี่ยงหน้าหนีไปอีกทาง

เขากำลังเขินอยู่ ?

“ขอบคุณค่ะ” ลฎาภาไม่อยากปฏิเสธอีกครั้งเพราะคิดว่าถ้าไม่รับ สายไหมนี้อาจจะได้ลงไปอยู่ในถังขยะแบบสร้อยอีกแน่ ๆ

อวิ่นเยว่มองอย่างมีความสุข แม้จะไม่แสดงผ่านสีหน้าก็ตาม

อาหยูเดินเข้ามาเอื้อมจับมือของหญิงสาวแล้วพูดขึ้น “จับมือไว้ เดี๋ยวอาหยูจะหาย”

ชายหนุ่มมองเจ้าตัวกลมที่หันมาแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ เป็นครั้งแรกที่   อาหยูทำท่าทางแบบนี้ใส่ อวิ่นเยว่เดินเข้าไปหาแล้วดึงมืออาหยูออกจาก   หญิงสาวก่อนจะโน้มตัวลงไปอุ้มเด็กชายขึ้นมา แล้วใช้มืออีกข้างจับมือของเธอเอาไว้แทน

“ป๊ะป๋าแย่งอาหยูนี่นา” เด็กชายพูดเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง

อวิ่นเยว่ทำเป็นไม่ได้ยิน ก่อนหันไปพูดกับหญิงสาว “ไปกันเถอะ”

ลฎาภาได้แต่พยักหน้าและเดินตามเขาไป ฝ่ามืออบอุ่นนี้กำลังโอบหัวใจของเธอไว้ เสียงหัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ไม่มีคำพูดใดที่จะบอกความรู้สึกในตอนนี้ได้ แม้อยากจะหยุดแต่เพียงแค่นี้แล้วเว้นระยะห่างระหว่าง ‘เจ้านาย’ กับ ‘ลูกจ้าง’ เอาไว้ ทว่าตอนนี้กลับทำเรื่องที่ไม่ควรทำไปซะแล้ว…

หลังจากที่กลับมาจากการไปเที่ยววันเกิดเจ้าตัวกลม อวิ่นเยว่กลับมานั่งทำงานต่อที่ห้องทำงานเช่นเดิม เพราะหลายวันมานี้งานที่ปกติจะใช้เวลาในวันหยุดจัดการให้เสร็จ รวมถึงวางแผนที่จะเริ่มงานสัปดาห์ใหม่อยู่ทุกครั้งก็ต้องหายไป แต่เขาก็ไม่รู้สึกว่าคิดผิดที่ไปเลยแม้จะแค่สองวันก็ตาม

...ไม่มีสมาธิ...

ถึงจะบอกว่าทำงาน แต่ในส่วนลึกของจิตใจกลับรู้สึกสั่นไหว อวิ่นเยว่ถอนหายใจออกมาหลายครั้งก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพิมพ์ข้อความส่งหาหญิงสาวในทันที

อวิ่นเยว่ : กินข้าวหรือยัง ?

หลังจากพิมพ์เสร็จ ชายหนุ่มก็วางโทรศัพท์และกลับมาสนใจเอกสารต่อ แม้จะรอข้อความตอบกลับจากเธออยู่ก็ตาม ผ่านไปสิบนาทีก็ยังไม่มีการตอบกลับมา

ก๊อก ๆ  ก๊อก ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่จะถูกเปิดออก

“คุณเผิงคะ อาหารมื้อเย็นเสร็จแล้ว จะให้ป้ายกขึ้นมาให้ไหมคะ ?”

เขาละสายตาจากจอแท็บเลตแล้วเงยหน้าขึ้น

“เดี๋ยวผมจะลงไปกินครับ”

ป้าผ่องพยักหน้ารับก่อนปิดประตูจากไป อวิ่นเยว่ขยับตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ขณะที่เหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง สายตาดูผิดหวังที่ยังไม่ได้รับข้อความจากอีกฝ่าย

ชายหนุ่มตัดใจเดินออกไปครั้นกำลังเอื้อมมือบิดลูกหมุนเสียงข้อความเข้าก็ดังขึ้น จึงรีบเดินกลับมายังโต๊ะทำงานและเปิดอ่านทันที

ลฎาภา : กำลังกินค่ะ คุณเผิงอย่าลืมกินข้าวด้วยนะคะหัวใจผ่องโตขึ้นมาทันที เมื่อได้อ่านข้อความที่เธอตอบกลับมา อวิ่นเยว่ใช้เวลาคิดคำพูดเพื่อพิมพ์ตอบกลับไป แต่สุดท้ายแล้ว...อวิ่นเยว่ : ขอบคุณอวิ่นเยว่รีบวางโทรศัพท์และเดินออกจากห้องไปทันที ทั้งที่อยากจะพิมพ์ยาวกว่านี้แต่สุดท้ายก็ลบออกจนหมด แค่นี้เขาก็กินข้าวเย็นแบบมีความสุขได้แล้วละ...

ลฎาภา : กำลังกินค่ะ คุณเผิงอย่าลืมกินข้าวด้วยนะคะหัวใจผ่องโตขึ้นมาทันที เมื่อได้อ่านข้อความที่เธอตอบกลับมา อวิ่นเยว่ใช้เวลาคิดคำพูดเพื่อพิมพ์ตอบกลับไป แต่สุดท้ายแล้ว...อวิ่นเยว่ : ขอบคุณอวิ่นเยว่รีบวางโทรศัพท์และเดินออกจากห้องไปทันที ทั้งที่อยากจะพิมพ์ยาวกว่านี้แต่สุดท้ายก็ลบออกจนหมด แค่นี้เขาก็กินข้าวเย็นแบบมีความสุขได้แล้วล่ะ...