บทที่ 1
สายลมอ่อนๆ ท่ามกลางสายฝนได้พัดผ่านนำพาความเหน็บหนาวเข้ามาเยือนในหัวใจ สายฝนที่ตกกระหน่ำลงมา เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงฟ้าร้องที่ดังก้องสะเทือนไปทั่วบริเวณ คล้ายกับว่ามันกำลังบอกให้ฉันถอยห่างออกไปจากที่ตรงนั้นเสีย
แต่ฉัน…เสียงฟ้าร้องพร้อมกับสายฝนที่ตกกระหน่ำถึงแม้มันจะร้องคร่ำครวญเตือนให้ฉันจากไป
แต่นั่น ก็ไม่ได้ทำให้ฉันขยับเขยือนแม้แต่นิดเดียว ฉันยังคงยืนนิ่งดวงตาทั้งคู่ของฉันมองผ่านสายฝนที่กระหน่ำไปยังร่างสองร่าง ที่นั่งแนบข้างกันและกัน ริมฝีปากทั้งสองดูดดื่มจุมพิตหวานซึ่งกันและกันณ ตอนนี้ฉันมองดูร่างสองร่างนั้น เหมือนดั่งมีเข็มพิษนับพันๆเสียบแทงเข้ามาที่ใจฉัน
“ผมสัญญา ว่าจะไม่ทำให้เธอร้องให้เสียใจ เหมือนผู้ชายคนก่อนๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเธอ และสัญญาว่าจะรักเธอคนเดียวตลอดไป”
คำพูดประโยคนี้เริ่มก่อขึ้นมาในหัว เสียงทุ่มนุ่มนวลแต่หนักแน่นนั้นยืนยันคำให้สัญญาแก่ฉัน แต่…
ทำไม ภาพตรงหน้าฉันนี้ถึงได้ตรงกันข้ามกับคำที่ได้กล่าวไว้กับฉันหล่ะ ทำไมกัน หรือว่านี้ฉันฝันไป เพราะอะไรกัน ทำไม…ทำไม คำถามหลายคำถามวิ่งเข้ามาในหัว นี่มันอะไรกัน ฉันก็ได้แต่ตั้งคำถาม คำถามที่ไม่มีคำตอบ…
สักพักก็มีน้ำอุ่นใสไหลเลื่อนลงจากตา พร้อมกับพายุฝนก็ได้หยุดลง เสื้อผ้าของฉันในขณะนี้เปียกโชกไปหมด มือกำหมัดแน่น เม้มริมฝีปากตัวเอง ยืนร้องไห้อยู่กลางสนามฟุตบอล ทันใดนั้นร่างสองร่างก็เหลือบมาเห็นฉันเข้าด้วยความตกใจ
แต่สำหรับฉันกลับไม่ตกใจหวาดหวั่นอะไร ฉันพยายามควบคุมสติตัวเองกลั่นน้ำตาเอาไว้แล้วพยายามบังคับตัวเองให้เดินออกไปจากที่ตรงนั้นเสีย แต่ร่างกายฉันกลับไม่ยอมเคลื่อนไหวตามคำสั่ง สักพักดูเหมือนสมองฉันจะขาวโพน
…แล้วดับวูบลงไป…