[ Novel ] หนีรักมาพบคุณ : บทที่ 25

บทที่ 25

“เออ..จ่ายเงินฉันมาด้วยนะย่ะ ออกให้ไปก่อนแล้ว” เชียร์พูดขึ้นขณะที่เอื้อมมือหยิบขวดเบียร์เทลงในแก้ว

“ไว้โอนให้ละกันนะ”

ลฎาภากวาดสายตามองไปรอบ ๆ จนทั่ว ห้องแต่ไม่พบ..เขาคนนั้นคงจะไม่มาน่ะสินะ

“มองหาแบบนี้ ธันวาใช่ไหม ?” มุกดากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู

ลฎาภานิ่งไปสักพักก่อนรีบตอบในทันที “มะ...ไม่ได้มองหาสักหน่อย”ถึงปากจะบอกว่าไม่ใช่แต่สายตาเธอก็มองหาเขาจริง ๆ นั่นแหละ

“ธันวามานะ แต่แกตัดใจเหอะ เห็นว่าตอนนี้มีแฟนอยู่แล้วนะ”

“ฉันลืมไปแล้ว” ลฎาภาพูดตอบกลับไปในทันที แล้วรีบพูดต่อไปว่า “อีกอย่างฉันไม่คิดจะมีแฟนแล้วน่ะ”

“หา ! แกเอาจริงดิ” มุกดาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ อาจเป็นเพราะเจ็บปวดกับธันวาตอนคบหาดูใจกันงั้นเหรอ “งั้นแกยังชอบอยู่เหรอ”

เธอส่ายหน้าเป็นคำตอบ เพราะคบกันจริงแต่ก็แค่เป็นหนึ่งในตัวเลือกของเขา

“เบื่อต่างหากละมั้ง”

“แกนี่...เหมือนกับปลงแล้วสินะ”

ลฎาภามองโดยที่ไม่ตอบ จะพูดแบบนั้นก็ใช่เพราะเธอเริ่มรู้สึกว่าหากถึงวันที่แต่งงานกันอย่างมีความสุขแล้วถูกขอหย่า ถ้าต้องเป็นแบบนั้นสู้ไม่ต้องมีแฟนเลยดีกว่า

เป็นเวลานานพอสมควรที่ลฎาภานั่งกินนั่งคุยกับเพื่อนบ้าง จนกระทั่งขอลุกออกไปเข้าห้องน้ำซึ่งระหว่างทางนั้นได้สวนทางกับธันวาที่เดินออกมาจากห้องน้ำชาย

หญิงสาวมองชายหนุ่มด้วยแววตาตกใจก่อนรีบก้มหน้าทำเหมือนว่ามองไม่เห็นทันที

“จอม ใช่จอมใช่ไหม ?” ธันวาเป็นฝ่ายเอ่ยทักขึ้น

ลฎาภาไม่รู้จะทำอย่างไรดีจึงเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้เขา “ชะ...ใช่ ”

“ดีจริง นึกว่าจะไม่มาด้วยแล้ว”

ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะมาหรอกนะ...หญิงสาวตอบในใจ

“ก็พอดีว่างน่ะ”

“แล้วรีบกลับไหม ไปนั่งคุย...”

“กำลังขวางทางเดินอยู่ไม่ใช่เหรอ” เสียงเข้มของบุคคลที่สามเอ่ยขึ้นทำให้ลฎาภารู้สึกว่าคุ้นหูจึงเงยหน้ามอง ขณะที่ธันวาขยับถอยและหันมองเช่นเดียวกัน

คุณเผิง ! สวรรค์ช่างรังแกเธอเสียจริง

“จริงสิจอม เสาร์นี้ว่างไหม?” ธันวายังคงเอ่ยถาม

“ไม่ว่าง” ไม่ใช่เสียงของหญิงสาวแต่กลับเป็นเสียงอีกคนตอบขึ้นแทน

ลฎาภาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มองอวิ่นเยว่ที่ยืนจ้องอีกฝ่ายอยู่

“คุณมีนัดกับผมอยู่แล้ว จำไม่ได้เหรอ” อวิ่นเยว่พูดหน้าตาย

เดี๋ยวสิ เขาจะทำอะไรเนี่ย !

“ขอตัวก่อนนะ”

ลฎาภาเอื้อมมือคว้าแขนอวิ่นเยว่ลากให้เดินตามออกมาทันที

อวิ่นเยว่ยิ้มมองและเดินไปตามแรงลากของหญิงสาวแต่โดยดี จนกระทั่งเธอหยุดเดินปล่อยแขนเขาแล้วหันมองชายหนุ่มก็ทำหน้านิ่งราวกับว่าไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

“เออ...” ลฎาภาพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไรก่อนดี เธอกลัวจะโดนดุเรื่องที่ออกมาก่อนเวลางานเพื่อมาพบปะกับเพื่อน “คือว่า ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโดดงานมานะคะ !”

“เขาเป็นใคร”

“คะ ?” หญิงสาวขานรับอย่างงุนงง

“เป็นใคร ?”

อวิ่นเยว่ยังข้องใจไม่หายเมื่อเห็นหญิงสาวคุยกับผู้ชายคนอื่นสนิทสนมทั้งท่าทีของฝ่ายชายดูเหมือนกับว่าต้องการจะอ่อยอย่างนั้นแหละ ความรู้สึกที่อยู่ในใจเมื่อเห็นคนอื่นเข้าใกล้เธอแล้วหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

เขาบ้าชะมัดที่ทำแบบนี้ แต่ทำไมไม่รู้สึกผิดเลยสักนิดนะ

“คุณเผิงคะ ฉันขอโทษที่โดดงานมานะคะ คือว่า...”

ลฎาภาพยายามจะอธิบายในสิ่งที่เธออยากจะพูด แต่ทว่า...

“ฉันไม่ได้ถามเรื่องนั้น” อวิ่นเยว่มองหญิงสาวที่เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมพูด พลางถอนหายใจออกมา “ช่างเถอะ”

ลฎาภาส่งสายตามองชายหนุ่มอย่างงุนงง

“กลับกันเถอะ” อวิ่นเยว่พูดขึ้นขณะที่เตรียมเดินนำไป ทว่าหญิงสาวเอื้อมมือคว้าแขนเสื้อของเขาไว้

“ฉันขออยู่ต่อก่อนนะคะ พรุ่งนี้จะมาทำงานตรงเวลาแน่นอนค่ะ ! ”โปรดติดตามตอนต่อไป...อย่าลืมนะคะ 15 สิงหาคม ติดตามได้ที่ช่องทางของนักเขียนค่า Mamaya Writerอีบุ๊กเรื่องนี้ราคาพิเศษเหลือ 2x B ค่าวันเดียวฉลองวันเกิดนักเขียนนะคะหากชอบฝากกดไลก์ กดเเชร์ ให้กำลังใจนักเขียนได้นะคะขอบพระคุณที่สนับสนุนเเละให้กำลังใจค่าMamaya Writer