ร้านลับ ถอดวิญญาณ ตอนที่ 4 นางฟ้าของผม
เบื่อเรียน? ลาออก! แล้วหาที่เรียนใหม่ เบื่องาน? ลาออก! แล้วหาที่ทำงานใหม่ เบื่อชีวิต? มาลาออกกับเราแล้วลองหาชีวิตใหม่สิครับ
เผยแพร่: 20 ม.ค. 2559 15:54 น.
Views: 1,245
รหัสบทความ: 6069
ผมหลับลึกไปหน่อยครับตอนกลางวัน เลยกลับมาช้าขอโทษด้วยนะครับ เอาล่ะตอนนี้พลังงานผมกลับมาเต็มที่แล้ว เราเล่าถึงไหนแล้วล่ะ อ๋อ ผมไปเข้าเรียนสินะ ข้ามเนื้อหาบทเรียนไปเถอะ ผมไม่คิดว่าคุณอยากฟัง แค่บทเรียนของคุณเองคุณก็เหนื่อยหน่ายจะแย่แล้วใช่ไหมครับ
วันนั้นหลังจากเข้าเรียนตอนเช้าผมเดินสะโหลสเหลออกมาจากห้องเลกเชอร์ รู้สึกเหมือนพลังงานทุกหยดในร่างกายถูกรีดออกมาจนเหลือเพียงซากอันแห้งผากของผมที่พาตัวเองลุกออกมาจากเก้าอี้แข็งๆนั่น สภาพผมตอนนี้คงยิ่งกว่าทหารที่ผ่านสงครามมาสัก สามสมรภูมิ ผมชี้ไม่เป็นทรง ตาปรือไปครึ่งหนึ่ง ท้องบิดเกลียวเป็นโรลเลอร์โคลสเตอร์ที่ต้องการอาหารมาเติมเต็ม เสื้อผ้าหลุดลุ่ยจากการวิ่งเมื่อเช้าแถมยังไม่เหลือร่องรอยว่าเคยพบเจอกับเตารีดมาอีกต่างหาก
ผมพยายามลากสังขารตัวเองไปให้ถึงโรงอาหารอย่างยากลำบาก เพื่อจะต้องไปฝ่าฟันกับเพื่อนร่วมมหาลัยอีกนับพัน ใครหนอใครมหาวิทยาลัยตั้งใหญ่โต ทำไมไม่คิดจะสร้างเก้าอี้ให้พอกับคนนั่งหน่อยเลย ทุกวันนี้ผมรู้สึกเหมือนกับต้องเล่นเก้าอี้ดนตรีอยู่ทุกพักเที่ยง
ในที่สุดผมก็หาทางแทรกตัวลงไปนั่งข้างๆกลุ่มสาวๆที่กินเสร็จนานแล้วแต่เม้ากันไม่หยุดไม่ยอมลุกให้คนอื่นนั่งเสียทีได้สำเร็จยังไม่ทันได้หายใจหายคอจากเกมตามหาที่นั่ง เวลาพักเที่ยงอันน้อยนิดก็ใกล้หมดแล้ว
ขณะนั้นผมกำลังกวาดข้าวเข้าปากด้วยท่าทีที่ไม่สนภาพลักษณ์ตัวเองอีกแล้ว หวังเพียงให้อาหารทุกอย่างตกถึงกระเพาะแล้วรีบให้พลังงานผมมาให้เร็วที่สุด ผมเงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะช็อกอ้าปากค้างจนทำให้สารรูปของผมดูทุเรศไปกว่าเดิม
นางฟ้าเพิ่งเดินผ่านผมไป นางฟ้าที่ผมแอบมองอยู่ห่างๆมาตลอด ๗ ปี ตั้งแต่สมัยมัธยม ๗ปีที่ผมพยายามไต่เต้าจากคนไม่รู้จักของเธอ มาจนถึงทุกวันนี้ ซึ่งผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่า คนรู้จักที่เธอมีเอาไว้ถามการบ้านหรือหาข้อมูลในเรื่องที่เธอไม่รู้ เธอเรียนคณะตรงกันข้ามกับผมโดยสิ้นเชิง ก็มีแต่โรงอาหารของเรานี่แหละ ที่เป็นจุดเชื่อมต่อระหว่างสองคณะ (ใช่แล้วล่ะครับนั่นคือสาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้โรงอาหารไม่เคยเพียงพอเสียที)
ตลอด ๗ ปีที่ผ่านมาผมพยายามทักทายเธอบ่อยๆ บางครั้งเธอก็แค่ทำหน้ารำคาญแล้วทักตอบอย่างเสียมิได้ก่อนจะเดินจากไป แต่ก็มีบ้างบางครั้งที่เธอจะยิ้มแล้วโบกมือกลับมาอย่างร่าเริง และทุกครั้งที่เป็นอย่างนั้นผมจะรู้สึกเหมือนตัวลอยขึ้นด้วยความสุขเสมอ แม้ว่าจะรู้ดีก็ตามว่าประโยคแรกที่เธอเอ่ยกับผมต่อจากนั้นจะเป็นประโยคประมาณว่า
“เธอว่างรึเปล่า..."
“เธอ...รบกวนหน่อยสิ...”
“เธอ เราไม่เข้าใจตรงนี้เลย...”
คนสวยระดับเธอเสียเวลามาอยู่กับไอ้สารรูปแย่อย่างผมทำไมล่ะครับถ้าไม่มีสาเหตุ ไม่เป็นไรหรอกผมเข้าใจใครๆเขาคงมองไม่ดี ได้แค่นี้ผมก็พอใจ
เธอชายตามองผ่านผมไปเหมือนมองผ่านก้อนหินก้อนหนึ่ง ใช่สิ สภาพของผมตอนนี้เธอคงไม่อยากให้ใครต่อใครที่ชื่นชมเธอในตำแหน่งดาวคณะรู้หรอกว่ารู้จักผม
